Voor alle duidelijkheid
 9 maart 2018 - Onder de dubbele streep vindt u een van de teksten die ik heb gepubliceerd in de periode 1999-2000, op een niet meer bestaande website. De bedoeling was dat de teksten de aanzet zouden vormen tot de oprichting van een politieke partij met de naam ‘Constructief Nederland’. Dit initiatief faalde, maar ik heb er veel van geleerd. In de jaren erna ben ik meer te weten gekomen over politiek, de media en de godsdiensten. Daardoor ben ik over een aantal onderwerpen van mening veranderd. Ik denk nu dus anders over een aantal belangrijke zaken dan in de tijd waarin ik het onderstaande schreef. Hebt u interesse in mijn tegenwoordige standpunten? Leest u dan s.v.p. ‘Britain faces the threat of Anglocide’ en de andere teksten op ibcpp.org.uk. Ik heb helaas geen Nederlandse vertalingen voor u.

============================================================


De archiefdoos

 Hierin treft u teksten aan die eerder zijn verschenen op de website van Constructief Nederland i.o., cn




Bij de dood van de 58 illegale Chinezen
De macabere vondst die de Britse douane in Dover deed, maakt weer eens duidelijk hoe misdadig de mensensmokkel feitelijk is. Gewetenloze lieden die 't enkel en alleen om (veel) geld te doen is, stellen mensen bloot aan afschuwelijke risico's, zoals nu opnieuw is gebleken.
      Maar hoe hard het misschien ook klinkt, de omgekomen illegalen gaan zelf ook niet vrijuit. Iemand die in een onwelvarend land als China tienduizenden guldens bij elkaar weet te krijgen, maakt niet de indruk in een levensbedreigende situatie te verkeren. Waarom dan de grenscontrole van een ander land willen ontlopen? Bovendien, wie zich met misdadigers inlaat, neemt zelf een groot risico. Het een en ander doet aan de triestheid van deze gebeurtenis echter niets af. (29 juni 2000)

De 'blauwdruk des levens' voor 97% bekend
Jaren eerder dan verwacht werd, hebben wetenschappers van het Human Genome Project en een commercieel bedrijf de erfelijke code van de mens voor het leeuwendeel in kaart gebracht. Dat is natuurlijk een indrukwekkende mijlpaal, maar de maatschappelijke gevolgen die deze nieuw verworven kennis kan hebben, moeten niet worden onderschat.
      Misschien overdrijf ik nu, maar volgens mij kan men nu door genetisch onderzoek, gecombineerd met een IQ-test en statistische gegevens, het economisch rendement van een mensenleven uitrekenen, of in elk geval met geringe foutmarges voorspellen.
      Volgens deze en gene ben ik een doemdenker. Laat ik hen niet teleurstellen en inderdaad eens een somber toekomstscenario schetsen: grote multinationale ondernemingen binden door middel van contracten met de ouders die kinderen aan zich, die genetisch gezien de beste toekomstverwachtingen hebben, en bieden hun in ruil voor hun productieve jaren een leefomgeving vol comfort en veiligheid, van de wieg tot het graf.
      Degenen die 't genetisch gezien wat minder hebben getroffen, mogen dan hun heil zoeken buiten de beschermende stadsmuren, in een sociaal-maatschappelijke wildernis.
      Ik geef toe dat het bovenstaande vergezocht lijkt, maar de geschiedenis is altijd al een aaneenschakeling van onvoorziene gebeurtenissen geweest en we zien toch al jaren dat de rol van de staat, in zijn hoedanigheid van beschermer van het lange-termijnbelang voor allen, afneemt, kijk maar naar het hopeloze en soms ridicule getob van de tegenwoordige overheid inzake de gezondsheidszorg, het onderwijs en de misdaadbestrijding (niet bedoeld als kritiek op de uitvoerenden). Daar ontstaat dus een vacuüm dat kansen biedt aan de commercie.
      De vrees voor de optelsom van genetica en materialisme lijkt mij daarom reëel. (29 juni 2000)

De lustmoord op het Schiedamse meisje
Levenslang voor lustmoordenaars en kinderverkrachters en daarmee basta. (29 juni 2000)

Gaat het nu wel of niet goed met Afrika?
Onlangs was minister Herfkens te gast in Buitenhof. Zij beweerde met behulp van diverse staatjes dat het in Afrika lang niet zo slecht gaat als wij denken. Maar wat dan te denken van het recente bericht dat de helft van alle Afrikaanse tieners aan AIDS lijdt?
      Waar het zeker niet goed gaat, is het noorden van Kenya. De Telegraaf plaatste gisteren een schokkende foto van de stoffelijke resten van een vrouw, die omgekomen was in de veeoorlog aldaar. Enkele vragen aan de fotoredactie van het ochtendblad: waarom wordt zo'n foto geplaatst? Wat voegt het toe? Welke kennis vergaren we hier nu door? Is het al niet erg genoeg dat die vrouw daar onbegraven ligt? Moet haar ontbinding een kijkspel zijn, voor bij het beschuitje met jam? Heeft zij niet, net als iedereen, recht op waardigheid? (29 juni 2000)

Het werk voor de partij voortzetten of niet?
Twee weken geleden vroeg ik u naar uw mening en ik sta bepaald versteld van de hoeveelheid aanmoedigende reacties die ik kreeg en krijg. Mijn hartelijke dank, later meer hierover. (29 juni 2000)


           "Er is geen leven mogelijk zonder dialoog. Tegenwoordig
           is voor de dialoog bijna overal polemiek in de plaats
           gekomen... Hoe werkt polemiek? Zij maakt van de
           tegenstander een vijand door hem te vereenvoudigen, door
           te weigeren hem werkelijk te zien. Als ik iemand beledig,
           weet ik niet of hij weleens glimlacht en op wat voor
           manier hij dat doet. Voor driekwart verblind door de schone
           schijn van de polemiek, leven we niet langer temidden van
           mensen maar worden we omringd door silhouetten."

           De Franse schrijver Albert Camus in 1948, geciteerd in
           het boek 'Gojse nijd & joods narcisme' van E. Gans, 1994


Oeps, NOS-Teletekst was iéts te voorbarig...
De afgelopen week werd bekend dat de moordenaar van Marianne Vaatstra hoogstwaarschijnlijk een Westeuropeaan is. NOS-Teletekst meldde echter eerst een tijdje dat het een Nederlander was. Ik vind dit tekenend voor het anti-nationale standpunt dat veel media innemen. Het ontbrak er nog aan dat ze er 'hoera!' voor zetten. Geen woord ook over de justitiële onwil om het nabijgelegen AZC meteen in het onderzoek te betrekken. Dat was nu juist de reden waarom de plaatselijke bevolking zo kwaad werd.
      Dat NOS-Teletekst is toch al een fenomeen op zich hoor. Neem nou vorig jaar juni. Toen nam een zekere Hagenaar als eerste het initiatief om via internet een politieke partij op te richten;
      en dat niet alleen, hij was tevens de eerste die een uitvoerig politiek pamflet op dit prachtmedium plaatste;
      het was de eerste keer dat iemand liet zien hoe je door middel van internet een lange integrale tekst actueel kunt houden, je zou toch zeggen dat dat een aardige innovatie is;
      het was de eerste keer dat een aspirant-politicus 'verheffing en bescherming van de moraal en de weerbaarheid' als belangrijkste programmapunt voorstelde;
      het was bovendien de eerste keer dat een aspirant-politicus niet bij de media bedelde om aandacht, maar juist aankondigde ze te negeren;
      en het was tot slot de eerste keer dat een aspirant-politicus het publiek uit de doeken deed hoe dat nou precies in zijn werk gaat, de manipulatie van de publieke opinie door middel van toonzetting.
      Allemaal nieuwswaardige feiten en feitjes. Zeg ik als leek dan hè, ik ben natuurlijk een leek op het journalistieke vlak.
      Maar helaas, het initiatief van de Hagenaar werd ook door NOS-Teletekst kennelijk niet nieuwswaardig genoeg gevonden, het werd door alle media genegeerd.
      Weet u welke wereldschokkende gebeurtenis wèl NOS-Teletekst haalde in juni 1999?
      'Bruiloftsfeest loopt uit de hand'.
      (16 juni 2000)

Kabinet-Kok II wil ruim baan geven aan de casino's
Het casinobeleid is een loepzuiver voorbeeld van het hellende vlak waarop Nederland zich bevindt. Wat in 1976 begon met de opening van het eerste legale casino, is nu ontaard in het kabinetsvoorstel om ook commerciële casino's en gokken via internet toe te staan. Met andere woorden, nu kunnen we naast elk hamburger-restaurant tevens een casino tegemoetzien en je kunt jezelf nu ook in de beslotenheid van de studeerkamer ruïneren, achter de PC.
      Zouden onze ministers zich de radeloosheid kunnen voorstellen van iemand die leugens moet gaan bedenken om de vreemde bankafschrijvingen te kunnen verklaren aan zijn partner of gezin? Ik denk het niet. Of het kan ze niks schelen, dat kan 't natuurlijk ook zijn.
      Helaas, Nederland heeft bestuurders die hoog inzetten op materialisme, zielloosheid en kortzichtigheid. (16 juni 2000)

Toenadering tussen Noord- en Zuid-Korea
Nu de zegeningen van het communisme meer dan een miljoen Noord-Koreanen de hongerdood hebben ingedreven, ziet zelfs dictator Kim Jong-Il in dat enige toenadering tot het welvarende Zuid-Korea misschien wel verstandig is. Gek genoeg hebben we Kok noch Blair noch Clinton noch Chirac ooit bewogen toespraken over het hongerende en onderdrukte Noord-Korea horen houden, laat staan dat de 'wereldgemeenschap' gewapend ingreep. Wat hebben die Kosovo-Albanezen toch wat de Noord-Koreanen niet hebben? (16 juni 2000)

Wanneer gaat links de straat op tegen het Amerikaanse ruimteschild?
Tot in de vroege jaren tachtig liep progressief Nederland regelmatig te hoop tegen de Amerikaanse bewapening en de daarmee gelieerde economische belangen. Maar nu de 'centrum-linkse' president Clinton zijn ruimteschild aan de wereld probeert te verkopen, waardoor Amerika het bestaande nucleaire evenwicht bedreigt, hoor je niet zoveel van links, raar is dat toch.
      Zeker van een partij als GroenLinks had ik verwacht dat die zou oproepen tot 'vredesmanifestaties' en dergelijke. Die partij is sinds 1989 immers de opvolger van visionaire en vredelievende partijen als de PPR, de PSP en de CPN. Kom op meneer Rosenmöller, verzamel nu eens 80.000 geestverwanten op het Haagse Malieveld en zet aldaar uw niet geringe welbespraaktheid in om de wereldvrede te dienen. Want nu is 'axie' noodzakelijker dan ooit tevoren. (16 juni 2000)

Aan een belangrijk man in het vaderlandse medialandschap
Brief in goede orde ontvangen. Jammer van de inhoud. Ik zal het genoemde boek eens lezen. Zou daar dezelfde sleutelzin in voorkomen? 'Ofwel wij zetten een punt achter de Tweede Wereldoorlog, ofwel de Tweede Wereldoorlog zet een punt achter ons, dat is mijn stellige overtuiging.' Zo ja, dan hoop ik van harte dat de auteur ooit minister-president wordt. Bovendien, ook in het Torentje is enige geleerdheid natuurlijk nooit weg. (16 juni 2000)

Open brief aan de medestanders
Ik wou dat ik u iets anders kon vertellen, maar de partij is nog niet opgericht. We moeten realisten zijn - de kans is groot dat het ook nooit zal gebeuren.
Eind april heb ik, zoals u weet, enkele gedrukte media om een interview verzocht. Het ziet er niet naar uit dat dat zal plaatsvinden.
Hen die het initiatief in woord en daad ondersteunen, wil ik opnieuw hartelijk bedanken.
Desondanks begin ik me af te vragen of het zin heeft om door te gaan, ik hoor daar graag uw mening over.

Als je toch op een rijtje zet wat ik met dit initiatief nastreef, namelijk een partij op te richten die aandacht vraagt voor het verband tussen moraal en maatschappij, die door een en-en-beleid de misdaad wil terugdringen, dus niet alleen door repressie, die voor het dichtstbevolkte land van Europa een immigratiestop wil afkondigen (38% dichter bevolkt dan nummer twee, België), een partij die pleiten wil voor de klassieke deugden, een partij die van alle grote godsdiensten de grootste gemeenschappelijke deler wil zien, om zo de bevolkingsgroepen tot elkaar te brengen, een partij ook die met kracht wil wijzen op gevaarlijke nonsens à la 'de wereld is van iedereen' en 'er bestaat geen goed of kwaad', een partij die vindt dat de politici de bevolking moeten dienen en dat de ambtenaren de politici moeten dienen, een partij die niet achterover zal leunen als wijken ghetto's dreigen te worden, sterker, die van ghetto's weer leefbare wijken wil maken, een partij ook die waarde wil hechten aan datgene wat Nederlands is aan Nederland, zonder minachting van buitenlandse invloeden, en dat alles op een volstrekt democratische, correcte manier, bemand door bestuurders die elkaar scherp houden, die elkaar stimuleren en daardoor ook de bevolking, dan is het goed beschouwd toch ongelofelijk dat die partij er niet allang is.

Omdat het politieke midden in de afgelopen vijfendertig jaar naar links is opgeschoven, zal dit initiatief door de heersende laag wel als 'extreem-rechts' worden aangemerkt. Niet in het openbaar natuurlijk, want dan zou men er maar bekendheid aan geven, stel je voor. Maar wat is er toch zo extreem aan het bovenstaande?

Wat ik extreem bedenkelijk vind, is de dunheid, de doorzichtigheid en de afwezigheid van de tegenargumenten. De afwezigheid van enig substantieel debat (mijn gewaardeerde sympathiserende tegenstanders niet te na gesproken). Niet voor niets verwijs ik op mijn website naar discussie-sites zoals Focus-In en Weerwoord. Niet voor niets heb ik gewezen op de mogelijkheid om anoniem te reageren op Focus-In. Zo heb ik namelijk alle landgenoten, die indirect op mijn initiatief afgeven, willen prikkelen om met mij de discussie aan te gaan. Maar het gebeurt niet. Toch getroost ik me veel moeite om ook met tegenstanders te debatteren, wie het initiatief volgt weet dat ik dat doe. Dat heb ik mijzelf vooraf opgedragen, omdat ik terdege besef dat ik in het pamflet dingen schrijf die mensen (onbedoeld!) kunnen verontrusten of zelfs emotioneren.

Maar wat moet ik er dan van denken als ik genegeerd word? Dat brengt me er in elk geval niet toe om te denken dat ik ongelijk heb, ook al mocht ik met dit initiatief stoppen.

Ik wil afsluiten met een oproep aan iedereen die beseft dat talent verplichtingen schept, die niet alleen voor zichzelf wil leven, aan iedereen die zich het lot van de (gewone) mensen aantrekt, en het is ongeveer dezelfde oproep die ik ook op 18 juni 1999 heb gedaan: als mijn toon of mijn ideeën of mijn analyse u niet aanstaan, maar als u wel met mij van mening bent dat Nederland behoefte heeft aan fundamentele verbeteringen, aan een nieuwe bezieling, aan nieuwe vormen van solidariteit, begint u dan iets.

Het is nodig. En de ware mislukking is niets proberen. (16 juni 2000)


Stelling: degenen onder u die mij willen doodzwijgen, moeten daarvoor misschien wel iets in zichzelf overschreeuwen. (7 juni 2000)


De ramp in Enschede
'Eerst het onderzoek afwachten en dan een oordeel vellen', zo zei minister De Vries naar aanleiding van het installeren van de commissie-Oosting. Daar heeft de bewindsman natuurlijk wel gelijk in, maar het lijkt me toch niet al te voorbarig om te veronderstellen dat het hier ging om een catastrofale combinatie van drie factoren, te weten: een zeer misdadige vorm van brandstichting, ondernemers die in hun jacht naar groter, mooier en winstgevender onverantwoord grote hoeveelheden vuurwerk opsloegen en overheden die in hun voorlichtende, controlerende en beschermende taken volledig hebben gefaald, de omgekomen brandweermensen niet te na gesproken.
      Laten we hopen dat die commissie in één keer de onderste steen boven krijgt en een rapport aflevert dat alle andere rapporten overbodig maakt, zodat we niet, zoals zo vaak in Nederland, jaren en jaren lang met 'nieuwe onthullingen' worden geconfronteerd. En dan schrijf ik 'we', maar dan bedoel ik in de eerste plaats natuurlijk de slachtoffers.
      En we zullen in Nederland toch ook 'ns moeten gaan nadenken over de schijnbaar immer uitdijende kloof tussen deskundigheid en politieke besluitvorming, om de haverklap ontdekken we nu toch dat dat blijkbaar heel verschillende dingen zijn.
      Verder twee opvallende uitspraken van de minister-president. De eerste: 'Eerst helpen, dan de schuldvraag'. Rare formulering, want de uitleg waarom het niet gelijktijdig kan, liet hij achterwege. Maar ronduit ergerlijk vond ik deze: 'De overheid moet de mensen beschermen'.
      Hier eigende hij zich een voorrecht toe dat hem niet toekomt.
      Wij, de machtelozen, mogen dat zeggen.
      Hij als machthebber niet, hij heeft simpelweg maar te zorgen voor die bescherming.
      Ik begrijp ook wel dat je Kok niet verantwoordelijk kunt stellen voor alle gemeentelijke vuurwerkvergunningen, maar zeg dan liever iets in de trant van: 'De rijksoverheid gaat voorstellen doen om bestuurlijk Nederland drastisch op te strakken.'
      Vice-premier Borst maakte zich onmiddellijk hard voor een op te richten zorgcentrum. Dat is wel sympathiek, maar van iemand in haar positie zou ik weleens de mening willen horen over de volgende stelling: 'De kwaliteit van de nazorg van deze overheid is omgekeerd evenredig met de kwaliteit van haar voorzorg'.
      Over minister Pronk kunnen we kort zijn, denk ik. Nog in april 1999 ziet hij helemaal geen controlerende taak voor de overheid inzake het vuurwerkbeleid. Stap dan uit jezelf op als een jaar later een woonwijk de lucht invliegt, zou je zeggen. Maar niks hoor, Jan Velpon blijft roerloos zitten waar hij zit. Die man personifieert zo onderhand alles waar de vaderlandse politiek aan lijdt. (26 mei 2000)

Het wij-gevoel van buitenlandse jongeren
In januari schreef ik in het artikel Multi-etnisch Nederland: een onvolledig weekverslag de volgende zin: 'Ik geloof niet dat er cijfermateriaal over bestaat, maar volgens mij lopen er in Nederland enorm veel buitenlanders rond die bij het woordje 'wij' niet 'wij Nederlanders' denken.'
      In opdracht van de Volkskrant is dat eens onderzocht. Ik citeer het ochtendblad van 11 mei: 'Liefst 97% van de Turken en 93% van de Marokkanen voelt zich in eerste instantie géén Nederlander. Bijna een op de drie noemt zich 'een beetje Nederlands'.(...) Slechts 20% van de Turken en Marokkanen vindt zich evenveel Nederlands als Turks of Marokkaans.'
      Let wel: het gaat hier om de generatie die in Nederland geboren is.
      Laat ik me eens verplaatsen in mijn links-kosmopolitische landgenoten: 'Maar wat wilt u daar nou mee zeggen, meneer Schoot?' Daar wil meneer Schoot mee zeggen dat hij zich afvraagt op basis van welk moreel recht wij Nederlanders onze grote steden in toenemende mate moeten afstaan aan mensen die zich geen Nederlanders voelen. (26 mei 2000)

De hoge benzineprijs
Nu die hoger is dan ooit, hebben enkele Kamerleden bezorgd aan de bel getrokken. In Den Haag Vandaag kwamen de heren Crone, Hillen en Hofstra aan het woord. Het is altijd aardig om te zien hoe men zich dan in partijpolitieke zin probeert te profileren. Het PvdA-Kamerlid Crone repte van prijsafspraken tussen benzinemaatschappijen, de CDA-er Hillen maakte zich, om een reden die ik vergeten ben, vervolgens weer boos op de heer Crone, en de liberaal Hofstra klaagde over accijnzen, BTW's en BTW's op accijnzen.
      Geen van de drie, en ook presentator Mingelen niet, noemde echter de zwakke euro als medeoorzaak. De wereldolieprijzen worden immers in dollars uitgedrukt. Als dus de euro zwak is ten opzichte van de Amerikaanse munt, en de euro heeft in zijn ruim eenjarige bestaan 25% van zijn waarde verloren, dan heeft dat natuurlijk een verhogend effect op de benzineprijs.
      Hebt u ooit één van de drie grote partijen duidelijk horen uitleggen waarom Nederland voorop moest lopen in de euro, cq. de Europese eenwording? Nee, ik ook niet. (26 mei 2000)

De ramp
We hebben allemaal onze dierbaren, en onze tastbare herinneringen aan dierbaren, bijvoorbeeld in de vorm van foto's of sieraden.
We hebben allemaal een huis, een eigen eilandje van privacy en vertrouwdheid waar we, als het goed is, de kracht en de energie vinden om aan het leven in de buitenwereld deel te nemen.
We hebben die zekerheden nodig.
Ons leven kan niet zonder.
Maar alles werd anders voor hen in Enschede-Noord.
Voor wie het overleefde, zal er altijd sprake zijn van een leven vóór 13 mei 2000 en een leven ná 13 mei 2000.
Ik denk dat er een God is en ik hoop dat Hij bij alle betrokkenen wil zijn.
(18 mei 2000)

Wist u al dat de supermarkten zèlf schuldig zijn aan de toename van de overvallen?
Citaat uit de Haagsche Courant van 25 april: 'Supermarkten zijn zelf schuldig aan de flinke toename van het aantal overvallen. De meeste winkels doen helemaal niets om overvallers en dieven weg te houden. Dat zegt H. van der Wal, coördinator van het Bedrijvenplatform tegen overvallen. In een interview met vakblad Distrifood noemt hij de beveiliging van winkel 'pudding'. Vorig jaar werden 173 winkels overvallen. In 1998 waren dat er nog 148.'
      Ik vind dit het zoveelste voorbeeld van het krankjorume 'redeneren' in dit land. Want niet de winkeliers zijn schuldig aan de overvallen, maar in de eerste plaats de overvallers en in de tweede plaats de politici die de bevolking onvoldoende tegen misdadigers beschermen, en dan is 'onvoldoende' nog zachtjes uitgedrukt. (11 mei 2000)

D66: 'Laat het buitenland ons onderwijs redden'
Fractievoorzitter De Graaf en Kamerlid Lambrechts hebben voorgesteld dat een commissie van internationale onderwijsdeskundigen het studiehuis gaat herontwerpen, want in Nederland durft niemand er nog een vinger naar uit te steken, nadat het departement en de Kamer zich de woede van het onderwijs op de hals haalden (bron: Haagsche Courant).
      Moet ik hier nog commentaar op geven? Nee, laat ik het maar niet doen. Het moet stijlvol blijven. (11 mei 2000)

Voortaan moeten de ministers op de derde woensdag van mei verantwoording afleggen
Op die dag moeten de bewindslieden in een jaarverslag aantonen wat er van hun voornemens op Prinsjesdag is terechtgekomen. PvdA-er Van Zijl zei er gauw bij dat deze verantwoordingsdag geen 'afrekencultuur' met zich mee mag brengen. Zal dàt even een opluchting hebben betekend voor deze en gene! (11 mei 2000)

Aan de redacteuren van 'enkele gedrukte media'
Hiddema nog gelezen, jongens, in Vrij Nederland van 6 mei? Da's óók een felle muis, hoor. Ik heb voor de aardigheid 'ns geteld hoeveel dingen hij zei die ik ook altijd roep, ik kwam uit op bijna 20. Het is mij overigens niet bekend of Hiddema van mijn initiatief weet. (11 mei 2000)

TV-tip: 'Het Vragenuurtje' van de NOS
Wie de oude partijen net als ik graag in actie ziet, mag dit wekelijkse programma eigenlijk niet missen. Hierin ziet u rechtstreeks hoe Kamerleden en ministers met elkaar over actuele onderwerpen spreken. Nederland 2, elke dinsdag om twee uur. (11 mei 2000)

Vier vrijheid
Deze dagen denken we aan de Bevrijding. Voor mensen van mijn generatie (1958) en jonger is dat moeilijker dan voor de ouderen, die de bezettingstijd persoonlijk hebben meegemaakt. Maar toch denk ik dat ook wij van na de oorlog moeten stilstaan bij de slachtoffers van die jaren vol razernij.

Ik verontschuldig me bij voorbaat voor mijn onvolledigheid, maar laten we denken aan de gevallen soldaten bij de Grebbelinie, Ypenburg, de Rotterdamse Willemsbrug en elders. Aan de gedeporteerde joden, zigeuners, geestelijk gehandicapten, de ruim honderdduizend die enkel en alleen werden vermoord omdat zij waren geboren als de mensen die zij waren. Laten we denken aan de burger-slachtoffers in Rotterdam, Groningen, Arnhem, Nijmegen en op Walcheren. Aan de Februari- en de Spoorwegstakers. Aan de verzetsmensen, ik begrijp niet waar ze de moed vandaan haalden. Aan de dwangarbeiders die de vuurstorm in de Duitse industriesteden niet overleefden. Aan de geëxecuteerde gijzelaars. Aan hen die in de hongerwinter omkwamen. Aan de laatste doden op de Dam.

Laten we ook denken aan onze landgenoten in de Japanse kampen, die zich aan uitputting, ziektes en onvoorstelbare vernederingen blootgesteld wisten. Aan al die jonge Engelse parachutisten die sneuvelden in een vermetele poging van het Geallieerde opperbevel om de oorlog nog in 1944 te beëindigen. Lees Een brug te ver van Cornelius Ryan, u bent 't verplicht aan die jongens. En laten we beslist ook met diepe eerbied de miljoenen Russen gedenken die aan het Oostfront vielen. Veel Nederlanders beseffen niet dat daar het zwaartepunt van de Tweede Wereldoorlog lag.

En goddank, alle offers waren niet vergeefs want Europa werd vrij, Nederland is een vrij land, iedereen mag roepen dat het goed gaat en iedereen mag roepen dat het niet goed gaat, alleen komen sommigen veel makkelijker aan het woord dan vele anderen, dat moet wel even gezegd, en er is in het vrije Nederland absoluut geen onbevangen geestelijk klimaat, u hebt geen idee hoeveel verbittering ik daarover hoor, maar goed, per saldo hebben we toch redenen te over om onze vrijheid te vieren - en dat moet vooral zo blijven. (4 mei 2000)

Ter inleiding
De ministers, de staatssecretarisssen, de andere bestuurders die we aan het werk zien... ik geloof zonder meer dat de meesten hard werken en dat het vanaf de wal makkelijk is om kritiek te hebben op deze stuurlui. Maar ik ben er vast van overtuigd dat ze hard werken op basis van verkeerde uitgangspunten, en dan koopt de bevolking daar uiteindelijk niet zoveel voor. (20 april 2000)

De oude partijen zijn toch nauwelijks geloofwaardig meer? (I)
Afgelopen week kwamen onze onderwijsbewindslieden weer in het nieuws. De PvdA viel de minister aan, andere partijen vielen de staatssecretaris aan. De laatste bestond het om voor te stellen dat 14-jarigen van school zouden moeten kunnen om te gaan werken. Vooral de grote uitval onder de buitenlandse jongeren inspireerde haar tot dit idee.
      Ik vind het een zeer slecht plan. Wil Nederland een succesvolle multi-etnische samenleving worden - wat tussen twee haakjes het achterliggende streven van mijn initiatief is - dan is een goede scholing van de hele jeugd wel een eerste vereiste.
      Hoe is 't toch in vredesnaam mogelijk dat een partij, die nota bene voortgekomen is uit het verlangen naar sociale rechtvaardigheid voor de onderlaag, een kaste van kanslozen wil creëren?
      En als je dan zo'n begeleidende zin bij dat 14-jarigen-'plan' leest: 'Ze blijven onder de hoede van de school'. Dit móet wel door een welzijnswerker zijn bedacht. Hoe zien die lui dat nou in de praktijk voor zich? Dat Kaido uit Ghana als vakkenvuller met z'n GSM driemaal daags de school opbelt om te zeggen hoe ver hij is met vakken vullen?
      'Hi Mace'
      'Hoi Kaido, hoe ver ben je al? How far are you yet?'
      'Sixteen vakken, Mace'
      'Sixteen?'
      (Meester beseft razendsnel de mooie educatieve kans die Kaido hem biedt.)
      'En weet jij nu ook wat de wortel uit 16 is, Kaido, de, hoe heet dat, the carrot out of sixteen?'

Wat voor land moet dit worden als zulke voorstellen worden aangenomen? Moeten we over tien jaar in de krant lezen: '24-jarige staatsspijbelaars eisen twee miljard schadevergoeding van de regering wegens gebrekkige opleiding'?
      De oude partijen schaden het onderwijs - al vele jaren. Volgens die minister moet 't die kant op, volgens zijn opvolger weer de andere kant, met andere woorden, kostbaar onvoltooid beleid moet dus weer worden vervangen door kostbaar nieuw beleid, de scholen worden al tijden bestookt met circulaires over nieuwe voorschriften en methodes, zodat de leraren veel vergadertijd kwijt zijn, de laatste jaren komt daar dan voor het lerarenbestand nog de extra druk bij van leerlingen met gezinsmoeilijkheden en agressieve leerlingen, kortom, geen wonder dat het vak van leraar aan populariteit verliest.
      Maar we praten hier wel over een kerntaak van de overheid. Wat geeft de oude partijen toch het morele recht op dergelijk geklungel, zonder enige gevolgen voor hun posities? (20 april 2000)

De oude partijen zijn toch nauwelijks geloofwaardig meer? (II)
Op 18 april vond in de Tweede Kamer het eerste debat plaats over de moeizame inburgering van de buitenlanders. Eindelijk, mogen we wel zeggen. Wat ik nu opvallend vond was dit: vooraf hadden de oude partijen zich voorgenomen om niet te vervallen in partijpolitiek gekissebis, maar zich tot de zaak te beperken. En toch gebeurde er wat ze niet wilden: ruzies en verwijten!
      Het is goed beschouwd nog erger: oplossingsgericht debatteren over een groot nationaal probleem is kennelijk iets geworden wat fractievoorzitters zich moeten voornemen. Terwijl de bevolking toch mag verwachten dat dat hun vanzelfsprekende opstelling is. (20 april 2000)

De oude partijen zijn toch nauwelijks geloofwaardig meer? (III)
GroenLinks-Kamerlid mevrouw Halsema wil op haar manier de wereld verbeteren. Wat haar betreft mogen meisjes al vanaf hun zestiende de hoer spelen.
      Is dit nu Vrijheid According To GroenLinks?
      Laat mevrouw Halsema zich liever druk maken om de extreem gewelddadige pooiers die hun jonge slachtoffers in het bijzijn van andere meisjes in elkaar schoppen en hen tot in het politiebureau terroriseren. (20 april 2000)

In discussie
Er zijn twee discussie-websites waarop ik regelmatig bijdragen plaats:
1) Weerwoord, Forum, onderwerp 'Nederland gaat zo nog naar de verdommenis, tenzij...', www.weerwoord.com
2) Focus-In, Open Forum, rubriek Politiek & Maatschappij, www.focus-in.nl
Vooral op Focus-In gaat 't er soms ruig aan toe, omdat de inzenders daar op elkaar kunnen reageren zonder hun e-mail-adres openbaar te maken.
Ik moet toegeven dat het initiatief op deze (en andere) websites ook de nodige negatieve reacties oogst. Ik ben echter nog geen argumenten tegengekomen waar ik diep van onder de indruk ben. Maar wie weet wat de toekomst brengt. (20 april 2000)

D66 begint de discussie over de rol van het koningshuis
Regelmatig denk ik: 'Hadden ze D66 maar weer in 1967 opgeheven', maar ik moet toch toegeven dat ik D66-fractievoorzitter De Graaf een moedige vent vind. Het gebeurt niet vaak dat een oude partij een steen in de Hofvijver gooit. De heer De Graaf vindt bijvoorbeeld dat het staatshoofd buiten de kabinetsformatie moet blijven en daar heeft hij groot gelijk in. Het zijn ook voorstellen die goed bij het oorspronkelijke streven van D66 passen, nl. staatsrechtelijke vernieuwing.
      Eindelijk gáát 't weer ergens over op het Binnenhof. Welke echte thema's zullen ooit volgen? (13 april 2000)

Tobben in het Torentje
Minister-president Kok noemde het toenemende drugs-gebruik van de jeugd 'zijn grootste zorg'. Ik ben benieuwd welk doortastend plan van aanpak hij de kiezers in 2002 gaat presenteren, mocht 't zijn ploeg onverhoopt niet lukken om dit probleem vóór die tijd op te lossen.
      De hoofdredactie van de Volkskrant schreef in een commentaar dat de leeftijdsgrens voor hasjwinkelbezoek dan maar 16 i.p.v. 18 jaar moet worden. Zo zouden ze wegblijven van de 'illegale' verkooppunten waar ook hard drugs worden verkocht.
      "Maar het is nu juist die slappe, meegevende houding waardoor de drugs onze samenleving zo hebben kunnen infecteren", probeerde de Haagse aspirant-politicus voor de zoveelste maal, zuchtend, want geteisterd door tijdelijke moedeloosheid, door te dringen tot de gepantserde hersens van de progressieve opiniemakers. (13 april 2000)

De 'kleine shoah' van de heer Lipschits
Emeritus-hoogleraar Lipschits heeft in het VPRO-programma Lopende Zaken het naoorlogse regeringsbeleid jegens de overlevende joden weloverwogen de 'kleine shoah' genoemd. ('Shoah' is een ander woord voor holocaust.) Dat vind ik een uiterst beledigende formulering, hoe kil en bureaucratisch de houding van de Nederlandse overheid misschien ook is geweest.
      Als de heer Lipschits het naoorlogse opvangbeleid de 'kleine shoah' noemt, beschouwt hij de verantwoordelijke regeringsleiders dan soms als 'kleine massamoordenaars'?
      Premier Schermerhorn als een 'kleine Göring'?
      Beel als een 'kleine Himmler'?
      Drees als een 'kleine Hitler'?
      Want dat zou de consequentie van zijn verwerpelijke woordkeus zijn.
      Juist uit eerbied voor de miljoenen vermoorden is 'shoah' wel het allerlaatste woord dat het risico van begripsinflatie mag lopen. (13 april 2000)

Een móórdland
Dinsdag, Zembla - in Roermond vijf moorden in drie jaar. Woensdag, NOS-Journaal - in Eindhoven vier moorden in elf dagen. Laatst schreef minister De Grave in Vrij Nederland: 'Het gaat goed met ons land.' Wat kan Nederland gebeuren met zulke staatslieden aan het roer? (6 april 2000)

Premier Kok pleit voor kwijtschelding Afrikaanse schulden
Op de Europees-Afrikaanse top pleitte onze minister-president ervoor om de schulden van de armste Afrikaanse landen kwijt te schelden. Op het eerste gezicht zou je zeggen: hoe kan iemand ertegen zijn? Het veel rijkere Europa heeft geld zat.
      Maar toch hè... Hèlp je die landen daar nu echt mee? Veel Afrikaanse landen zijn arm door de corruptie en de harteloosheid van de bovenlaag. Moet het Westen corruptie en harteloosheid belonen? Ik vind van niet.
      Hoe is het Westen rijk geworden? Links heeft ons altijd willen aanpraten: door andere landen uit te buiten. Maar de voornaamste bron van bijvoorbeeld de Nederlandse welvaart is toch de godsdienst geweest. Die heeft er o.a. bij ons ingeprent dat een mens moet werken voor zijn geld, en dat hij op de lange termijn moet denken. Die eeuwenoude leefregels hebben Nederland tot een rijke natie gemaakt. En over schulden gesproken, er kon hier een welvarend bedrijfsleven ontstaan doordat banken bereid waren om aan ondernemers geld te lenen, in de zekerheid dat dat zou worden terugbetaald.
      Als een Afrikaans land echt tot een duurzame verbetering van de levensstandaard wil komen, dan zal het op dezelfde manier te werk moeten gaan, desnoods met Westerse begeleiding. En corrupte elites die onverschillig zijn onder de honger en de ziektes van hun eigen bevolking moeten door diezelfde bevolking worden verjaagd. (6 april 2000)

Marokkaanse jeugd misdraagt zich in Goudse wijk
De burgemeester van Gouda wil zelfs overgaan tot een avondklok voor kinderen onder de twaalf jaar. Volgens de bewoners van de Goudse wijk Korte Akkeren is het goed raak. Groepen Marokkaanse jongeren mishandelen eenlingen, grote jongens helpen kleine kinderen om door kleine raampjes te klimmen, in één straat werd in dertig huizen ingebroken, er wordt van alles gesloopt en vernield, en ook weer volgens de buurtbewoners komt de politie niet of te laat.
      Het voorgaande is o.a. gebaseerd op berichten in De Telegraaf, een krant waar ik zonder aarzeling uit citeer, nu zelfs Vrij Nederland dezelfde verhalen over misdaad en agressie afdrukt waar het vroeger de ochtendkrant om bespotte.
      Maar om nog even op Gouda terug te komen, ik durf de stelling wel aan - leest u even mee, Excellentie? - dat deze misdrijven een discriminerende achtergrond hebben. Ik vermoed dat het betreffende tuig denkt: 'Die stomme Hollanders laten toch over zich heen lopen.' (6 april 2000)

De belastingbetaler mocht dokken voor de etentjes van PvdA-wethouder Simons met zijn PvdA-vrienden
De Rotterdamse declaratie-affaire bracht aan het licht dat PvdA'ers zoals Van der Laan, Rottenberg en Simons op kosten van de gemeente hebben gedineerd, ik geloof in de orde van grootte van duizenden guldens. Wat een niveau - je door de arbeiders in een goedbetaalde baan laten kiezen en dan zo te gaan graaien. Het zoveelste hoofdstuk uit de Kasboeken der Kleine Zielen. (6 april 2000)

De merkwaardige voorzichtigheid van een rector-magnificus
In Buitenhof discussieerden rector-magnificus Wagenaars en hoogleraar Klamer met elkaar over de brandbrief van zo'n vijftig wetenschapsmensen. De heer Klamer was één van hen. De strekking van hun protest was dat het niveau van de Nederlandse universiteiten daalt. De gelegenheid voor puur wetenschappelijk onderzoek neemt af en de universitaire studies beginnen steeds meer te lijken op de beroepsgerichte HBO-opleidingen.
      Op de AVRO-radio hoorde ik een dag later medeopsteller professor Van der Wal zeggen dat onze universiteiten juist mensen moeten voortbrengen die over de heg van hun eigen vakgebied kunnen heenkijken, precies ook wat ik in mijn pamflet heb geschreven.
      Maar wat mij in die Buitenhof-discussie nu zo opviel was het bezwaar dat de Leidse rector-magnificus maakte. Hij verweet Klamer en de zijnen: "Jullie plaatsen een dolk in de rug van het wetenschappelijk onderwijs. Want als jullie tegen de politici zeggen 'de universiteiten verschralen', dan zullen ze zeggen 'oh, daar hoeven we dus niet meer in te investeren', en dan zijn we nog verder van huis."
      Maar waarom proberen de waarheid te verhullen? Waarom niet de oude partijen aanvallen omdat hun wanbeleid kennelijk de universiteiten heeft benadeeld, cq. nog steeds benadeelt? Je moet nooit meepraten met politici zonder visie en al helemaal niet op een belangrijk terrein als dit. (6 april 2000)

(Overigens lijkt emeritus-hoogleraar D. Kohnstamm mij een typische studeerkamergeleerde.) (6 april 2000)

De Kamer schrok van de wachtlijsten in de zorg
Hoewel er bijna zes miljard gulden extra aan is besteed, liep het aantal wachtenden op thuiszorg of plaatsing in een verpleeginrichting op van 55.000 in 1998 naar 57.000 in 1999 (opgave: NOS-Journaal). Mensen die het weten kunnen, zeggen al jaren dat de zorgproblemen niet alleen een kwestie van geld, maar ook van verkeerd organiseren zijn. Hoelang zal dit nog doorgaan? Waar blijven de politici die de onderste steen boven krijgen? Waarom treedt de verantwoordelijke minister mevrouw Borst niet af? Miljàrden, mevrouw Borst, we praten over miljarden. (30 maart 2000)

Hoe mevrouw Adelmund zichzelf te kijk zette
In een stevige discussie met het SP-Kamerlid Agnes Kant werd staatssecretaris Adelmund, die door Wim Kan waarschijnlijk 'zèèèèr bekwaam' zou zijn genoemd, zo in het nauw gedrongen dat ze een grove en ordinaire opmerking richting mevrouw Kant plaatste. Pas na een protest nam ze het terug. Hoe heeft mevrouw Adelmund toch ooit nummer drie van 's lands grootste partij kunnen worden? En waarom nam voorzitter Weisglas het niet op voor mevrouw Kant? (30 maart 2000)

Vice-premier maakt openlijk reclame!
In Buitenhof riep vice-minister-president Jorritsma over World Online: 'Dat bedrijf gaat 't prachtig doen!'
      Asjemenou! zou Loekie zeggen. Ik dacht altijd dat een dienaar van de Kroon zich ver moest houden van particuliere belangen...
      En dan moet u bovendien nagaan, World Online is dat bedrijf dat ondanks flinke verliezen met veel bombarie naar de beurs werd gebracht, met karrevrachten gratis publiciteit voor directeur Nina Brink. Spijtig genoeg halveerde de waarde van het aandeel binnen een week.
      Maar het ergste is, het World Online-personeel leende geld van mevrouw Brink om aandelen te kopen, terwijl ze haar eigen aandelen tamelijk geruisloos elders had ondergebracht! Niet 'samen uit, samen thuis' dus. Deze mensen zitten door de grote koersdaling nu flink in de schuld bij hun baas.
      Minister Jorritsma is lid van de Volkspartij voor Freedom en Democratie en de slagzin van World Online is 'Freedom of movement'. Maar met de bewegings-freedom van de World Online-medewerkers is 't voorlopig zorgelijk gesteld. (30 maart 2000)

Poetin werd president van Rusland
Wie de geschiedenis van Rusland een beetje kent, weet dat daar om de zoveel tijd een sterke man (of vrouw: Catharina de Grote) de troon bestijgt. Het ziet ernaar uit dat Poetin dat nu is. Dit lijkt mij een karakter waar het Westen niet mee moet spotten. Ik zeg dat omdat er momenteel tussen Amerika en Rusland een belangenconflict rond de Centraal-Aziatische olierijkdommen schijnt te spelen. Vooral presidentskandidaat Bush jr. zie ik er wel voor aan om op een kwade dag te roepen: 'Kijk 'ns, ik ben net zo stoer als pappa!' (30 maart 2000)

Uit de toespraak van de paus in het Israëlische holocaust-monument:
"Laat ons een toekomst bouwen waarin geen plaats meer zal zijn voor anti-joodse gevoelens onder christenen of anti-christelijke gevoelens onder joden, maar eerder het wederzijdse respect van hen die de ene Schepper en Heer aanbidden en Abraham erkennen als onze gemeenschappelijke vader in het geloof." (30 maart 2000)

Weleens 'n honderdje verloren? Onze overheid verliest miljoenen.
Volgens de Haagsche Courant hebben de Zuid-Hollandse partijen zich er 'met gemengde gevoelens' bij neergelegd dat er door het 'geheime' bankieren ruim 8 miljoen gulden is zoekgeraakt. Ach gut. Zouden ze er ooit overheen komen?
      Beste Statenleden, zeg toch gewoon tegen jezelf dat jullie volgens het poldermodel hebben gebankierd. Dat verzacht alle pijn. Neem toch een voorbeeld aan de burgemeesters van enkele Betuwe-gemeenten. Die hebben onlangs, samen met de politie, heel gezellig en heel zorgzaam diverse panden ontruimd die door milieu-activisten waren bezet.
      'Echt een ontruiming volgens het poldermodel!', jubelden de dorpsbestuurders.
      Inderdaad. Want de kosten à 2 miljoen gulden wentel je gewoon af op de gemeenschap, die suffe ongeorganiseerde belastingbetalers die over engelengeduld lijken te bezitten. (23 maart 2000)

CDA, quo vadis? (=Waar gaat gij heen?)
Zowel in Vrij Nederland als in het TROS-radioprogramma Kamerbreed trok het invloedrijke CDA-Kamerlid Hans Hillen opnieuw het boetekleed aan. 'We hebben te veel gedoogd, wij van het CDA hebben onze oren te veel naar links laten hangen, we moeten weer terug naar een samenleving van fatsoen en moraal'.
      Een paar dagen later noemde CDA-leider Jaap de Hoop Scheffer ons land 'het Colombia van Europa', zo meldde NOS-Teletekst. Hij sprak tegenover Rotterdamse studenten over het faliekant mislukte drugsbeleid. Ook maakte De Hoop Scheffer voor het eerst in zijn leven bezwaar tegen de term 'multiculturele samenleving', omdat die woorden indruisen tegen de Nederlandse traditie van de joods-christelijke cultuur.
      Het gekke is: nog maar een jaar geleden, bij de Statenverkiezingen van maart 1999, was van deze geluiden nog niets te bespeuren.
      Vanwaar toch deze omslag?
      Wat is er toch gebeurd in de tussenliggende tijd?
      Ligt hier geen dankbare taak voor kritische journalisten? Mij lijkt 't een interessante vraagstelling: 'Waarom gaat een (niet meer zo) grote volkspartij opeens morrelen aan de taboes waar ze zelf medeverantwoordelijk voor is?'
      Zal ik u 'ns wat voorspellen?
      Over een paar maanden gaat het CDA pleiten voor een immigratiebeperking.
      En waarom ook niet?
      Zelfs de onaantastbare, de geheiligde Freek de Jonge zei tegen Nieuwe Revu dat Nederland vol is.
      Dan mag de CDA-leiding dat toch ook wel zeggen? (23 maart 2000)

Paus Johannes-Paulus II betuigt spijt voor de fouten van de RK kerk in de afgelopen twee millennia
Nooit eerder had een paus zoiets in alle nederigheid gedaan en niemand heeft deze paus hiertoe gedwongen. Ik zie dit als een bewijs te meer van de grote innerlijke beschaving van deze man. Is hij niet een voorbeeld voor de hele wereld? (17 maart 2000)

De ministers Van Aartsen en De Grave vonden dat Nederland tijdens de Kosovo-oorlog 'te veel moest slikken' van Washington
Vorig jaar vroeg ik me in mijn pamflet af of Nederland 'nee' durft te zeggen als Amerika Nederland verzoekt om deel te nemen aan een oorlog. Het antwoord daarop hebben we nog niet, maar vast staat wel dat Nederland heel weinig in de melk te brokkelen heeft in NAVO-verband, zoals nu gebleken is uit een geheim kabinetsstuk.
      Onze regeerders zijn gewoon niet in staat om naar ons land te kijken door de ogen van het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken: een klein land dat zo graag mee wil doen met de grote jongens, dat het bereid is om alle nationale trots te laten varen.
      Vooral van de VVD'ers Van Aartsen en De Grave valt deze naïviteit erg tegen. Oud-VVD-leider Bolkestein schreef toch niet voor niets al lang geleden: 'Wie zich dienstbaar opstelt, krijgt meestal een trap'? Overigens: hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat zelfs kabinetsstukken over militaire acties naar het NOS-Journaal kunnen uitlekken? (17 maart 2000)

Na het aftreden van minister Peper
Tijdens zijn burgemeesterschap heeft de heer Peper de gemeentekas zo vaak voor zijn eigen portemonnee aangezien, dat hij nu een kleine ton aan uitgaven niet kan verantwoorden: ca. 20.000 gulden voor een privé reis en ca. 70.000 gulden voor horeca-uitgaven. Het is maar goed dat hij is afgetreden, hoewel dat sierlijker had gekund.
      Zonder hem te willen goedpraten vind ik dat hierdoor toch een structurele fout in ons bestuurssysteem aan het licht is gekomen. Een door de Kroon benoemde 'zwaargewicht' kan in zijn stad blijkbaar tot een mini-Zonnekoning uitgroeien die zich boven de wet verheven voelt. U en ik zouden misschien ook niet de sterke benen hebben gehad die deze weelde konden dragen. In mijn pamflet pleit ik daarom voor een bestuurssysteem waarin plaats is voor een gezonde dosis controle. Als de heer Peper in die 16 jaar om de zoveel tijd verantwoording had moeten afleggen aan een aantal wijkbestuurders die qua persoonlijkheid tegen hem waren opgewassen, en aan een provinciebestuurder die ook een oogje in het zeil hield, dan was hij wellicht wel in het gareel gebleven.
      Overigens moeten we er wel begrip voor hebben dat je steenrijke zakenmensen uit Azië en dergelijke 's middags geen broodje kaas kunt aanbieden; ze zouden onze bestuurders niet serieus nemen. Om grote investeringen naar een wereldstad toe te lokken zul je de mogelijke investeerders feestelijk moeten onthalen, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar, als over de noodzaak en de omvang van de declaraties dan maar op tijd verantwoording wordt afgelegd - en dat ontbrak eraan in Rotterdam.
      In zijn verhouding tot de bevolking had de ex-minister iets dubbelzinnigs. Aan de ene kant toonde hij zich meermalen bezorgd over de grote kloof tussen politiek en gewone burgers. Hij is toch de man die in het NOS-Jaaroverzicht zei: 'De volksvertegenwoordigers zouden weer door het volk moeten worden gekozen.'
      Aan de andere kant heeft hij door zijn gedrag diezelfde kloof vergroot. Zijn dubieuze uitgaven, zijn te dure dienstauto, zijn hautaine houding, zijn afscheidsreceptie die drie ton kostte, dat zijn nu juist de wantoestanden waardoor veel (PvdA-)kiezers zeggen: 'Zie je nou wel dat het allemaal zakkenvullers zijn?'
      Toch denk ik dat dat te makkelijk gezegd is. Door in 1998 minister te worden, is hij er qua inkomen flink op achteruit gegaan. (17 maart 2000)

Het gedoogbeleid inzake de soft-drugs is mislukt, zo berichtte Netwerk
Al 25 jaar gedoogt het Binnenhof de teelt van en handel in hasj en marihuana. Als je dat nou maar toestaat, zo meende het progressieve kabinet-Den Uyl, dan blijft de jeugd wel van de hard drugs af. Nu wordt eindelijk datgene publiekelijk erkend, wat de gewone man al heel lang weet: deze redenering sloeg en slaat helemaal nergens op.
      Ook onder de premiers Van Agt, Lubbers en Kok werd dit wereldvreemde beleid voortgezet, met als gevolg dat de Nederlandse jeugd in dezelfde mate aan hard drugs verslaafd is als de jeugd in andere landen, en dat Nederland ernstig te lijden heeft van georganiseerde drugs-misdaad.
      Waar blijft nu het excuus van de oude partijen? Welke (oud-)bewindspersonen nemen nu de verantwoording op zich voor de menselijke ellende, die in de afgelopen 25 jaar door dit waardeloze beleid is ontstaan? Welke koerswijzigingen mag de bevolking nu van de regering verwachten?
      Tenslotte vraag ik me af waarom Netwerk het een en ander nu pas aan de kaak stelt. Alle genoemde cijfers en feiten zijn al jaren bekend, dus dit item had net zo goed in maart 1999 kunnen worden gemaakt. Desalniettemin verdient Netwerk lof voor deze uitzending. (17 maart 2000)

Enkele tekstwijzigingen
In het pamflet heb ik aan de omschrijving van het gedachtengoed van de heersende laag het volgende toegevoegd: 'De tegenwoordige generatie progressieve bestuurders is niet alleen beïnvloed door de vroegere uitwassen van kerk en kapitaal, er is veel meer aan de hand.'
      In 'Bijdrage aan een accurater mensbeeld' heb ik de woorden 'ongehoord snel en hard' vervangen door 'snel en desnoods hard'. (9 maart 2000)

'Ik eet weleens spruitjes en ik rijd Toyota en dat vind ik fijn.'
Richard Schoot (ongesponsord)

Wat opviel

Minister Peper moet nu ook zijn declaraties als minister openbaar maken
Eén of andere freelance journalist heeft met succes een beroep gedaan op de Wet Openbaarheid Bestuur om minister Peper te dwingen met zijn bonnen voor lunches en diners voor de dag te komen. Nu staat niemand boven de wet, en als bewezen wordt dat de heer Peper hetzij als burgemeester hetzij als minister ontoelaatbare dingen heeft gedaan, dan moet hij vertrekken. Maar dit begint toch aardig op een heksenjacht te lijken, vind ik. Een bewindspersoon moet toch in alle rust ergens met iemand een hapje kunnen eten zonder dat de ganse natie over haar of zijn schouder meeloert? Zo zal het steeds moeilijker worden om capabele mensen voor een kabinet te vinden.
      De inzet van anonieme getuigen, zoals nu tijdens het onderzoek naar zijn gedrag als burgemeester schijnt te gebeuren, is volgens mij ook uit den boze. De heer Peper heeft toch geen zware misdrijven gepleegd? Zo geef je allerlei achterbakse figuren de gelegenheid om iemand een hak te zetten, terwijl de betrokkene zich niet behoorlijk kan verdedigen.
      Maar het een en ander lijkt wel te passen in een bepaalde ontwikkeling die al jaren zichtbaar is. Kliklijnen, schimmige afluisterpraktijken, camera-surveillance, anonieme getuigen... nog een paar jaar en het woord 'stiekem' heeft zijn negatieve bijklank helemaal verloren... (4 februari 2000)

De reactie van de Europese Unie op de Oostenrijkse coalitievorming
De heersende laag van Oostenrijk heeft jarenlang verzuimd de opmars van Haider te stuiten en zie, nu is hij opeens onmisbaar voor de vorming van een regering. Een ongewenste ontwikkeling.
      Maar net zo ongewenst is de mijns inziens verbijsterende reactie van Brussel. Nog voordat het regeringsprogramma bekend was, werd er al een geweldige ophef gemaakt. Het lijkt bijvoorbeeld wel alsof het taboe op een immigratiestop een Brussels voorschrift is. Als de EU inderdaad het recht heeft om politieke partijen voor te schrijven wat ze wel of niet in hun programma mogen opnemen, dan zou ik weleens willen weten in welk verkiezingsjaar we voor of tegen die bemoeizucht hebben kunnen stemmen.
      Is het u trouwens opgevallen dat Nederland aanvankelijk via stille diplomatie in Wenen wilde protesteren, maar dat Den Haag mee móest doen in Europees verband? Waarom móet Nederland dat? 70% van onze bevolking negeert de Euro-verkiezingen.
      Juist die eensgezindheid en reactiesnelheid van de lidstaten hebben mij zo verbaasd, want normaliter is dit toch een gezelschap dat niet opziet tegen een vergaderingetje of tien voordat er iets wordt besloten.
      Of Haider een masker voorhoudt zal nog moeten blijken. Maar Brussel heeft zijn masker al laten vallen, vind ik. Als ik de houding van de EU-lidstaten wil omschrijven, kan ik dat ene nare Duitse woord maar niet uit m'n gedachten wegduwen: gleichgeschaltet (gelijkgeschakeld). (4 februari 2000)

De Indonesische president Wahid op bezoek in Den Haag
Met het aantreden van Abdurrahman Wahid als staatshoofd is in Djakarta een man aan het roer gekomen die de historische banden met Nederland een warm hart toedraagt. Ik vind het nogal wat dat hij bijvoorbeeld aan oud-premier Lubbers vroeg om te bemiddelen tussen de strijdende partijen op de Molukken. Laten we hopen dat Buitenlandse Zaken met wijsheid en energie de banden met Indonesië zo nauw mogelijk aanhaalt. (4 februari 2000)

'Na deze eeuw moeten we bescheiden doelen nastreven.'
de Duitse historicus Joachim Fest in Vrij Nederland 25 december 1999

'Ik heb mij er zorgvuldig op toegelegd om het menselijk handelen niet uit te lachen, of om het te betreuren of te haten, maar om het te begrijpen.'
Spinoza

'Vroeger dacht ik altijd dat je in de politiek ging om keuzen te maken en nu weet ik wel beter: je zit in de politiek in om keuzen te verhullen en uit te stellen, en ze als het enigszins kan te ontlopen.'
de heer Tromp, prominent PvdA-lid, in het boek 'Joop den Uyl, politiek als hartstocht' van J. Jansen van Galen en B. Vuijsje

In wat voor land leven we toch?
Het overlijden van de Vlaardingse student Daniel van Cotthem markeert eens te meer het grote probleem van het zinloze geweld. Volgende week wil ik hier een artikel aan wijden. (13 januari 2000)

Een Britse filosoof op de VPRO-televisie
In het tweede deel van de VPRO-serie Van de schoonheid en de troost (elke zondag) voerde de heer Kayzer een lang en boeiend gesprek met de Britse denker Roger Scruton. Ik had nog nooit van hem gehoord, ik ben maar een Halbgebildete, maar ik voelde me, terwijl ik naar dit programma keek, hoe langer hoe meer thuis bij zijn gedachtenwereld. Ik verwacht hier later nog op terug te komen. (13 januari 2000)

'Blanken hoeven niet te reageren'
Misschien knipperde u even met uw ogen toen u dit las. Dat deed ik ook, toen in een recente B&W-discussie de personeelsadvertentie werd besproken waarin deze hatelijke zin voorkwam. Op die manier zocht de Thuiszorg in Amsterdam Zuid-Oost naar een manager, wiens voornaamste kwaliteit blijkbaar zijn huidskleur moet zijn.
      De bedenkers van deze racistische advertentie noemden als reden dat buitenlanders te weinig tot topfuncties weten door te dringen. Dat mag dan zo zijn, maar zien die mensen nou niet in dat dit kortzichtig denken is? Stel je nou toch voor hoe de werkverhoudingen zullen uitpakken rond iemand, die op zo'n manier aan een baan komt. De enige manier om een carrière te maken die respect afdwingt, bestaat uit veel leren, hard werken en zorgvuldig met mensen omgaan.
      In Nederland kennen we de onderverdeling 'goed' en 'fout'. Ik ga daar ook eens aan meedoen. Deze handelwijze is fout. Fout en dom.
      Slegs vir swartes? Niet doen, vind ik.
      Dit hele incident - laten we hopen dat het bij een incident blijft - is eigenlijk maar voor één ding goed. Nu voel je als niet-jood wat een jood moest voelen als hij tijdens de bezetting het bordje 'Joden niet gewenst' zag staan. Nu voel je als niet-Ier wat een Ier moest voelen als hij, op het Amerikaanse platteland op zoek naar werk, bij een boerderij het bordje 'Irish need not apply' zag staan ('Ieren hoeven niet te solliciteren'). (13 januari 2000)

De VARA wil commercieel. Hè!? De VARA!?
Hoe zat het vroeger ook alweer, toen socialisten nog socialisten waren? Winstmaken was toch verdacht en vies in de jaren zeventig en tachtig? Bedrijven konden hun inkomsten, bron van belastingen en salarissen, toch ook gewoon ergens uit een boom schudden? En nu dit! Dit is nu precies het soort karakterloosheid waar ik het in mijn artikel Zullen we de stemhokjes maar sluiten?over heb.
      Eens had de arbeidersomroep een kloeke haan als symbool, die het meteen op een strijdbaar kraaien zette als het kapitalisme zich weer eens aan de mensheid vergreep. De VARA-vormgevers kunnen dat wakkere beest wellicht opnieuw uit de ren halen - maar nu met dollartekens in zijn ogen. (13 januari 2000)

'Nederland is en blijft een land van mensen die gewoon over zich heen laten lopen.'
Belgische inzender in de e-mail-rubriek van De Telegraaf

'Minister zijn in een Nederlands kabinet stelt niets voor. Je moet op de winkel passen, braaf zijn tegen Amerika en op tijd de juiste geluidjes maken. Zelfstandig nadenken en zelfstandig besluiten is er niet bij'
Vrij Nederland-columnist Piet Grijs, mei 1999, tijdens de Kosovo-oorlog

Nu ook 'ns wat leuke dingen

'Het pamflet op internet' heb ik geschreven uit bezorgdheid over een aantal negatieve ontwikkelingen in Nederland. Maar ik wil het nu eens hebben over de dingen die ik leuk en aardig vind aan Nederland en aan deze tijd, want die zijn er natuurlijk volop.

Ik begin maar ergens. Onze nationale goedgeefsheid. Rampen in andere landen? We trekken onze portemonnee ver open, verder dan de ons omringende landen. Blijkbaar zit er iets in onze volksaard waardoor we ons makkelijk kunnen identificeren met de slachtoffers van natuurgeweld of honger, zonder dat ik nou precies weet wat dat dan is. Maar er is vanzelfsprekend een duidelijk verband met de christelijke grondslagen van ons denken.

Iets anders van grote waarde. Alle serieuze bedenkingen over onze democratie ten spijt, is Nederland een land waarin je ongezouten kritiek op de regeringspartijen mag hebben. Er zijn erg veel landen in de wereld waar ik wegens mijn pamflet in de bak zou zijn gegooid of erger. Als ik de mentaliteit zou hebben om elke week op deze website een hatelijke woordgrap over minister-president Kok te maken, zou niemand me dat verbieden. Het is zelfs nog mooier: de minister-president zou het mij niet willen verbieden. (Niet dat ik 't hem gevraagd heb, maar zoveel vertrouwen heb ik wel in hem.)

Wat ik ook een groot goed vind, is dat in ons land de politieke meningsverschillen een goede persoonlijke relatie niet in de weg staan. Rond mijn achttiende begreep ik maar niet hoe CPN'ers en VVD'ers vrolijk met elkaar konden lachen tijdens een vergaderpauze in de Tweede Kamer. Nu zie ik allang in dat we in Nederland mensen en meningen terecht niet met elkaar verwarren. Natuurlijk zullen er altijd onsympathieke mensen bestaan die er daarnaast ook nog eens onsympathieke meningen en handelwijzes op na houden. Maar tonelen zoals in het Russische parlement, waar ze elkaar bij tijd en wijle de haren van het hoofd rukken, kennen we hier toch niet.

Nog iets aardigs. In het zakelijke verkeer is mij persoonlijk de correcte betalingsmoraal altijd opgevallen. In de afgelopen zeven jaar heb ik als zelfstandig tekstschrijver honderden rekeningen verstuurd. Die zijn vrijwel allemaal probleemloos betaald. Toen ik voor mezelf ging werken, waren vrienden en oud-collega's juist daar altijd nieuwsgierig naar. "Ben je niet bang dat ze niet zullen betalen?", het is me meermalen gevraagd. Maar zoals gezegd, ik heb praktisch nooit trammelant gehad. En dan is de reclame nog een relatief harde bedrijfstak. Je moet nooit één persoonlijke ervaring als maatgevend voor alles beschouwen, maar kennelijk heeft ons bedrijfsleven veel fatsoen. Het is toch eigenlijk heel bijzonder dat twee mensen die verder geheel vreemd voor elkaar zijn, een zakelijke overeenkomst met elkaar sluiten waarbij de één erop vertrouwt dat de ander, bijvoorbeeld een tekstschrijver, hem op tijd van een goede tekst of een goed idee voorziet, waarna deze dienstverlener er weer op kan vertrouwen dat de opdrachtgever hem zal betalen.

In het pamflet zet ik me onder meer af tegen de vergroving van het vermaak en het materialisme, twee tijdverschijnselen die beslist onheilspellend zijn. Maar hoeveel fantastische dingen maken we toch ook mee aan het eind van de twintigste eeuw! Neem alleen al die hele parade van vernieuwingen op ICT-gebied, het is amper meer bij te benen. We kunnen gaan WAP-pen, die fantastische combinatie van twee fenomenen op zich, te weten internet en mobiele communicatie. In het oerwoud van Borneo NOS-Teletekst lezen, dat soort dingen. Je kunt moeilijk voorzien hoeveel mogelijkheden 'WAP' met zich mee zal brengen.

En dan het ruimteonderzoek. Laatst viel me de prachtige illustratie op die onlangs de voorpagina van het Algemeen Dagblad sierde. De afbeelding toonde de ster Tau Bootis, zijn blauwe planeet Millennium en een maan van dat hemellichaam. Millennium is de eerste planeet buiten ons eigen zonnestelsel waarvan astronomen het licht hebben waargenomen, getuige een artikel in Nature. Er zijn in de afgelopen vijf jaar al 28 planeten ontdekt die om andere sterren dan de zon draaien, op onvoorstelbare afstanden, maar er was er nog nooit één gezien. Nu wel, en zo wordt het theoretische gegeven dat het heelal miljarden planeten moet tellen, opeens niet theoretisch meer, maar heel aanschouwelijk.

Die kùnnen niet allemaal levenloos zijn, dat is alleen al om statistische redenen bijzonder onwaarschijnlijk.

Onder de planeten die we het beste kennen, namelijk die van ons eigen zonnestelsel, is er al minstens één die leven huisvest. En die planeet is er maar één van negen. Laat de kans van 1 op 9 nu eens los op miljarden planeten… Of, stel, je bent aan de heel voorzichtige kant, en je zegt: ik ga ervan uit dat de kans op leven op een planeet niet 1 op 9, maar slechts 1 op 9.000 is. Dan nog moeten er miljoenen planeten met leven bestaan. Waarschijnlijk zal de mensheid er nooit iets van merken, daarvoor zijn de tijd- en ruimtematen in het heelal eenvoudigweg te groot. Maar ik vind het één van de grandioze dingen van onze tijd dat de wetenschap ons steeds beter doet inzien hoe ontzagwekkend de kosmos feitelijk is.

Wat eet u trouwens met de kerst?

En nu ik het daar toch over heb - mag ik u en uw dierbaren inspirerende en gezellige Kerstdagen toewensen? Ik zou u meteen ook wel een voorspoedig millennium willen gunnen, maar helaas behoor ik tot de muggezifters die graag uitleggen dat het derde millennium na Christus op 1 januari 2001 begint, en zelfs dat staat niet voor 100% vast, want het Westen is een paar maal slordig van kalender veranderd. Een voorspoedig 2000 dan! (23 december 1999)

'Weten wat je zou moeten doen, maar dat vervolgens toch niet doen, is de ergste vorm van lafheid'
Confucius

'Vernieuwingen en verbeteringen beginnen niet zelden als ideeën die aanvankelijk als zonderling worden ervaren'
minister Peper, mei 1999, www.forumdemocratie.nl/discussie, Archieven, Fase 1

17-jarige Koerd schiet om zich heen op Veghelse school
Hoe moet 't zijn om een vuurwapen op je gericht te zien? Hoe moet 't zijn om beschoten te worden? Hoe moet 't zijn om je klasgenoten te zien bloeden? Hoe moet 't zijn om in doodsangst onder een tafel te schuilen? Hoe moet 't zijn om nog jarenlang te schrikken van onverwachte geluiden, en je onbevangenheid kwijt te raken? Godzijdank geen doden!
      Iemand die zoiets uithaalt als Ali S. verspeelt het recht om deel uit te maken van onze samenleving. Als je 17 bent, ben je oud genoeg om te weten wat je doet. Dus: opsluiten en de sleutel weggooien!
      Politie en justitie waren hun politieke bazen weer ter wille door te verklaren dat de etnische afkomst van de dader geen rol speelde. Toch zie je hier een onoverbrugbaar verschil tussen onze mentaliteit en de Turks-Koerdische. Als een Nederlandse jongen de ex-vriend van zijn zus zou neerknallen, zou de eer van zijn familie flink geschonden zijn.
      Voorspelbaar waren de pleidooien van diverse kamerleden voor detectiepoortjes, pasjessystemen e.d.. Waarom willen die lui toch altijd het leven voor de goedwillenden moeilijker maken? In Nederland moeten de goeien altijd onder de kwaaien lijden - er zal toch ooit een regering moeten komen die dat eens gaat omdraaien.
      Tegen degenen die zich maar niet kunnen voorstellen dat we Amerika achterna gaan, zou ik willen zeggen: het wachten is nu op de eerste drive-by shooting, dat is vanuit een rijdende auto met een machinepistool iemand neerschieten en alle toevallige voorbijgangers eromheen. (11 december 1999)

Deel van de stakende scholieren richt voor acht ton schade aan
Zo'n 10% van de scholieren die tegen het studiehuis protesteerden, lieten rond het Binnenhof alle remmingen varen en gaven gretig en lachend toe aan blinde vernielzucht. Dit is weer zo'n neerwaartse ontwikkeling zoals ik er in mijn pamflet meer heb omschreven - vijfentwintig jaar geleden zouden demonstrerende scholieren nooit vernielingen op deze schaal hebben aangericht. Een jeugd die opgroeit met slappe ouders, Jerry Springer, opzwepende house en agressieve video-games zal meer en meer zijn zelfbeheersing verliezen.
      De burgemeester van Den Haag, de heer Deetman, ziet dat allemaal heel anders. 'Ik vond het nog meevallen', zei hij. Nederland heeft wel meer politici die problemen oplossen door ze te ontkennen.
      Netwerk-presentator de heer Zeeman stelde terecht kritische vragen aan staatssecretaris Adelmund, die medeverantwoordelijk is voor de onderwijsvernielin...pardon...vernieuwingen. Ze gaf antwoord op een manier die briljant qua toneelspel en nietszeggend qua inhoud was. Ze somde alle tegenargumenten tegen het studiehuis op, maar deed dat met een intonatie alsof haar tegenstanders onderling hopeloos van mening verschilden: 'Ja, de één zegt zus en de ander zegt zo...', met andere woorden, van dat gekrakeel kan ik als bewindsvrouw natuurlijk geen chocola maken. Subliem! In al zijn goedkoopheid.
      Mevrouw Adelmund is toch al een ware houvast in de Nederlandse politiek - op haar manier dan. Je moet haar gewoon aanhoren, vervolgens het tegenovergestelde standpunt innemen en je zult zien, dan zit je bijna altijd goed. (11 december 1999)

Nobelprijs voor Nederlandse natuurkundigen
De heren 't Hooft en Veltman delen de meest prestigieuze prijs ter wereld voor onderzoek dat zij dertig jaar geleden uitvoerden. Hun formidabele denkkracht brengt deze wetenschappers nabij de grens van wat de mensheid van materie kan begrijpen. Wat zouden zíj eigenlijk van het studiehuis vinden? (11 december 1999)

Enkele boze reacties op de vorige welkomstpagina
In een commentaar op de beelden van overste Karremans in Srebrenica citeerde ik een buitenlandse militair-historicus die tegen Vrij Nederland had gezegd: 'Jullie hebben chocoladetroepen.' Ik heb verzuimd daaraan toe te voegen dat het de oude partijen zijn, en niemand anders, die verantwoordelijk zijn voor de militaire opleidingen in Nederland. Met andere woorden, als ik meen dat niet alle strijdkrachten de zelfbewuste houding hebben die wenselijk is, dan is dat een verwijt aan de politiek, niet aan de militairen. Nogmaals mijn excuses aan degenen die geërgerd hebben gereageerd. (11 december 1999)

De stand van zaken na een half jaar
Net als drie maanden geleden moet ik helaas melden dat ik (nog) niet in contact ben gekomen met medeoprichters. Het is niet zo dat er zich nooit mensen aanmelden, zeker niet, maar die contacten hebben tot dusver niet tot het gewenste resultaat geleid. Desalniettemin heb ik hun houding over het algemeen als bijzonder stimulerend ervaren.
      Het moet me wel van het hart dat ik de actiebereidheid van anderen heb overschat. In juni verwachtte ik werkelijk een toevloed van mensen die met mij Constructief Nederland zouden willen oprichten. Al doende leert men, zullen we maar zeggen.
      Het aantal brieven en e-mails is in vergelijking met het eerste kwartaal drastisch afgenomen. Dat is niet leuk, maar wel begrijpelijk. Incidentele advertenties leveren altijd een piek in de belangstelling op. Daarna ebt de interesse weer weg. Nadat ze kennisnamen van mijn initiatief, hebben veel mensen misschien te grote verwachtingen van het vervolgtempo gehad. Het probleem is dat adverteren, als je een béétje wilt opvallen, peperduur is - ik was voor de plaatsing van beide IM-advertenties in totaal tienduizend gulden kwijt. En aan het pamflet heb ik ruim vier maanden gewerkt. Dat aantal uren heb ik nog niet durven vermenigvuldigen met mijn uurtarief, uit vrees voor een hartaanval. Laat ik nooit iémand horen zeggen dat alle reclamemakers geldwolven zijn!
      Raak ik door dit alles nu ontmoedigd? Welnee. Feit is dat ik vrijwel alleen positieve reacties op het pamflet hoor. Mijns inziens is er in Nederland ook een kentering in het denken zichtbaar.
      Om de gang erin te houden, ben ik overgestapt op een nieuwe strategie. Die kan ik helaas niet onthullen, omdat ik dan het effect ervan in gevaar breng. (Ik klink al helemaal als een echte politicus, vindt u niet?) Daarnaast zal ik de komende week alle website-teksten voorzien van een oproep tot verdere verspreiding.
      De realiteit gebiedt te zeggen dat initiatieven als dit een zeer kleine kans van slagen hebben. Het kan echter ook een kwestie van de lange adem zijn - maar dàn is er geen probleem, want die heb ik. De tijd werkt in mijn voordeel; steeds meer mensen zullen van deze website horen. Mijn vaste lezeressen en lezers wil ik in elk geval bedanken voor hun activiteiten en reacties, ga daar zeker mee door. We houden de moed erin, afgesproken? (11 december 1999)

'Als een samenleving iets nodig heeft, dan ontstaat het ook'
prof E. Mann, dochter van Thomas Mann, Vrij Nederland 28 augustus 1999

De bijna-ramp met het Transavia-toestel
Bij monde van mr P. van Vollenhoven bracht de Raad voor de Transportveiligheid naar voren dat de bijna-ramp met het Transavia-vliegtuig in 1997 niet aan de piloot, maar aan het baantoewijzingsysteem van Schiphol was te wijten.
      Met andere woorden, de geluidsnormen wegen in Nederland zwaarder dan de veiligheid van honderden mensen. Wat mij betreft is dit het definitieve bewijs dat de Nederlandse milieubescherming de status van een heilige gekte heeft aangenomen.
      Het kamerlid Van Gijzel blameerde zich door de piloot de schuld te willen geven. Hoe moet 't voor die man geweest zijn om op de TV een meneer te horen beweren dat hij bijna een vliegramp heeft veroorzaakt? (3 december 1999)

Antisemitische verschijnselen
Zelfs de Holocaust heeft sommige mensen blijkbaar niet wijzer gemaakt. Ik denk aan de duizend exemplaren van Hitlers Mein Kampf die inmiddels via internet vanuit ons land zijn besteld, ik denk aan de anti-Ajax-supporters met hun uitermate grievende sisgeluiden, waarmee zij de 'joodse' voetbalclub willen beledigen (waarom wordt daar nooit tegen opgetreden?) en ik denk aan de recente bekladdingen op de joodse begraafplaats en een joods monument in Den Haag.
      Nu vind ik sowieso al dat het vandalisme hard moet worden aangepakt, maar dit soort lui zouden ze na hun straf ook nog eens tot een bezichtiging van Auschwitz moeten verplichten, op eigen kosten welteverstaan, dan kunnen ze eens met hun eigen ogen zien tot welke afgronden het antisemitisme heeft geleid. (3 december 1999)

Srebrenica, nederlaag van de schaapachtigheid
In juli 1995 bleek de wereld toch opeens heel anders in elkaar te zitten dan menig Nederlands politicus had gedacht. Een onrealistisch geloof in de VN, een geheel verkeerde inschatting van de Serviërs en de kinderlijke gedachtengang dat je, door een legeronderdeel licht te bewapenen, een vredelievend signaal uitzendt, resulteerden in de afgang van het Nederlandse bataljon ter plekke, met alle bloedige gevolgen voor de moslims vandien. Dit is geen wijsheid achteraf, de legertop had het Binnenhof vooraf gewaarschuwd.
      Commandant Karremans miste elke vorm van de uitstraling en het zelfbewustzijn waarover bijvoorbeeld Engelse militairen wel beschikken. De beelden die Nova liet zien waren gewoon te genant voor woorden.
      Niets voor niets zei de Israëlische militair-historicus de heer Van Creveld dit jaar tegen Vrij Nederland: 'Jullie hebben chocoladetroepen'. En HP/De Tijd-columnist de heer Van Doorn schreef terecht dat de politici hun verantwoordelijkheid voor Srebrenica tot nu toe handig weten weg te moffelen. (3 december 1999)

De heer Westbroek en het begrip 'stijl'
De heer Westbroek, medeoprichter van Leefbaar Nederland, heeft voor de EO-radio een tegenstander voor nazi-propagandaminister Goebbels uitgemaakt. Diezelfde man heeft hij ook al eens een acute dwarslaesie toegewenst. Nederland zou al een stuk Leefbaarder zijn als de heer Westbroek zijn mond eens een tijdje dichthield. (3 december 1999)

De heer De Mol jr., bedenker en exploitant van Big Brother, zei onlangs dat hij er niets vreemds aan vindt als iemand via de TV aan een ander zijn liefde verklaart. Eigenlijk begrijp ik helemaal niets van mensen zoals hij. (26 november 1999)

Fractievoorzitter de heer Dijkstal klaagde in het NOS-Journaal inzake de Schiphol-uitbreiding 'dat er in dit land zo nu en dan toch echt eens een besluit moet worden genomen'. Maar hoeveel initiatieven heeft zijn partij nu eigenlijk ondernomen om het besluitvormende traject op te strakken? De VVD is toch gewoon medeverantwoordelijk voor de spreekwoordelijke stroperigheid van ons landsbestuur? Dan moet je ook niet klagen. (26 november 1999)

Op 22 november sprak mr G.B.J. Hiltermann zijn laatste radio-column uit. Dat is om diverse redenen erg jammer. Voor zover ik dat kan beoordelen, is hij één van de weinigen in ons land die zich goed in de gedachtengang van grote mogendheden kunnen verplaatsen. Dat kun je van menig parlementariër niet zeggen. De toestand in Nederland liet hem ook niet onberoerd, getuige zijn radio-column in juni 1998, waarin hij de binnenstromende 'asiel'zoekers onomwonden omschreef als profiteurs. In een terugblik op zijn radio-bestaan werd hij daarover ondervraagd door een Netwerk-reporter. Het volgende gesprek ontvouwde zich:
     mr GBJ: 'Ik had het nog scherper moeten formuleren.'
     Netwerk: 'Waarom?'
     mr GBJ: 'Het gaat maar door.'
     Netwerk: 'Waarom is dat dan erg?'
     mr GBJ: 'Omdat Nederland zo zijn identiteit en zijn zelfstandigheid verliest, en zijn onafhankelijkheid. Dat lijkt mij een gevaar', en als om het af te sluiten sloeg hij met de vlakke hand op tafel.
      Ik sta hier zo uitvoerig bij stil, omdat je in dit TV-fragment goed kon zien hoe zelfs een erudiet en intellectueel zwaargewicht als de heer Hiltermann zich in het nauw gedrongen scheen te voelen door Netwerk, dat elke kritiek op de 'asiel'instroom verdacht wil maken. Een bewijs te meer dat Netwerk een nieuwsrubriek is met sterk denk-dictatoriale trekjes. (26 november 1999)

De sociale partners liepen boos weg bij minister De Vries, de boeren liepen boos weg bij minister Brinkhorst en de milieubeweging liep boos weg bij de ministers Netelenbos en Pronk. Eindelijk weer 'ns wat bonje in Nederland, het is gewoon een verademing! Namens de milieubeweging kwam de heer Duijvendak aan het woord. Hij kondigde parmantig de bekende trainerings-tactieken aan die in Nederland zo vaak de besluitvorming ophouden. Nu vind ik het als niet-ingewijde lastig om te beoordelen of de heer Duijvendak en de zijnen gelijk hebben. Maar in principe moet het toch zo zijn dat de regéring regeert, en niet een belangengroep. Het is een democratie onwaardig zich door een one-issue-beweging de wet te laten voorschrijven. (26 november 1999)

Dat je iemand politiek kunt verketteren maar in menselijk opzicht fatsoenlijk kunt behandelen, werd treffend geïllustreerd door de heer Van Rossum in zijn Elsevier-column 'Arm en rijk' van 13 november.
      Eerst veegt hij de vloer aan met de heer Pronk, maar vervolgt dan: 'Toch is Jan Pronk nooit aangeklaagd wegens verspilling van belastinggeld. Dat zou alleen gebeuren als hij die middelen ten eigen bate zou hebben aangewend. En ofschoon ik zijn beleid, zijn uitspraken en zijn reisgedrag altijd te mond en te pen bestreden heb, op dat punt steek ik mijn hand voor Jan Pronk in het vuur.'
      De laatste zin frappeerde me, want inderdaad, de heer Pronk heeft miljarden weggegooid, maar ook op mijn hoofd bevindt zich geen haar die hem ervan verdenkt zelf zijn zakken te hebben gevuld.
      Dat neemt niet weg dat hij allang uit zichzelf had moeten vertrekken en tegen het Nederlandse volk had moeten zeggen: 'Waarde landgenoten, doordat ik jarenlang een totaal verkeerde visie op ontwikkelingshulp heb gehad, heb ik vele miljarden guldens verspild, en dat was geld waarvoor u hard gewerkt hebt. Ik heb dat niet opzettelijk gedaan, ik meende oprecht op die manier iets voor een betere wereld te kunnen doen, maar aan goede bedoelingen heeft niemand iets, integendeel, u hebt recht op een minister die het aan hem toevertrouwde belastinggeld heel zorgvuldig inzet, en u hebt tevens recht op een minister die zeer hoge eisen aan zijn eigen resultaten stelt. Maar beide plichten heb ik verzaakt. Daarom heb ik vanmiddag aan Hare Majesteit mijn ontslag aangeboden. Mijn opvolger wens ik meer wijsheid toe dan ikzelf heb getoond; u allen wens ik het allerbeste toe.'
      Dat zou pas een stap zijn die het vertrouwen in de politiek ten goede komt.
      Ontwikkelingshulp à la Pronk móet wel falen. De ontvangende regeringen kregen zomaar grote bedragen zonder enige tegenprestatie te hoeven leveren, al was het maar een verantwoording van de besteding. Datgene waar je moeite voor moet doen, is echter meer waard dan dat wat je zomaar krijgt. (26 november 1999)

Enkele wijzigingen (II)
In het pamflet had ik het over de noodzaak van sponsors. Dat woord heb ik vervangen door 'donateurs', want anders denkt u misschien dat de belangen van Constructief Nederland, mocht het ooit opgericht worden, verstrengeld zouden kunnen raken met commerciële belangen.
      In de op een na laatste alinea van het artikel 'Deze filmbespreking' heb ik een bepaalde zin vervangen door: 'Ik vind daarentegen dat de politiek het volste recht heeft om de jongeren te waarschuwen voor dit soort immoraliserende vuiligheid, en hen daar, waar nodig, van te vrijwaren.' (26 november 1999)

Wat hebben de oude partijen opeens veel aandacht voor zedenmisdaden!
Het ene kamerlid heeft z'n mond nog niet dichtgedaan of het andere komt al met een 'beter' plan. Ex-gevangenen niet drie jaar, maar vijftien jaar 'in de gaten houden', chemische castratie (d.w.z. een verplichting tot lustremmende medicatie), langere proeftijden in geval van voorwaardelijke gevangenisstraffen, DNA-monsters nemen, het kan ineens niet op.
      Vanwaar toch deze plotselinge bewogenheid? Toen vijf jaar geleden de negenjarige Felicia uit Den Haag om het leven werd gebracht door ene Harko S., die al eerder een kind had verkracht en vermoord, hoorde je niets van de oude partijen. Zijn ze nu plotseling tot betere inzichten gekomen? Zo ja, waardoor dan? Zou dat komen omdat er nu toevallig in één jaar tijd twéé kinderen door eerder veroordeelde zedenmisdadigers zijn vermoord? Maar partijen die zich ècht betrokken voelen bij de bevolking, laten hun beleid toch niet afhangen van toeval?
      Het kabaal dat mevrouw Kalsbeek en andere kamerleden nu maken, neemt niet weg dat de oude partijen al zo'n dertig jaar gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor een psychiatrisch-juridisch systeem dat Russische roulette speelt met mensenlevens. Laten we het dáár nu eens over hebben, de komende jaren.
      Bovendien zijn hun nieuwe voorstellen niet toereikend. Hoeveel welzijnswerkers je ook opdraagt om die-en-die 'in de gaten te houden', er komt natuurlijk altijd een Eerste Kerstdag of zo waarop ongelukkigerwijs even niemand beschikbaar is voor het 'in de gaten houden' - en dan slaat de zedenmisdadiger toe, juist omdat het onbewaakte ogenblik de lust in hem nog eens extra aanwakkert. Hetzelfde geldt voor chemische castratie. Je zult zien dat ze dan toch aan middeltjes weten te komen die als anti-stof werken. Dit soort dingen behoort tot de werkelijkheid van het leven, en alle politieke maatregelen die aan de realiteit voorbijgaan, zijn gedoemd te mislukken - in dit geval tegen een onaanvaardbaar hoge prijs. (5 november 1999)

Steunpunten voor hulp bij zelfdoding, hoe bedenk je het?
In B&W van 3 november kwam de heer Schellekens aan het woord namens de Stichting Vrijwillig Leven. Deze meneer zou ons land graag voorzien van adresjes die wanhopige mensen helpen op een 'nette' manier een einde aan hun leven te maken. Op het eerste gezicht lijkt er wel iets in te zitten. De redenering is: als mensen nu tòch besluiten om zelfmoord te plegen, geef ze dan de gelegenheid om het op een beschaafde manier te doen. Ik kan me indenken dat bijvoorbeeld treinmachinisten dit voorstel zullen verwelkomen.
      Maar ligt het niet meer voor de hand om eerst te proberen om als samenleving mogelijke oorzaken van wanhoop weg te nemen? Hoeveel wanhoop ontstaat er wel niet door gebroken gezinnen, door verslavingen, door emotionele verwaarlozing, door egoïsme, door gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel? (Ik denk aan dronken automobilisten die iemand doodrijden en zodoende diens familie in een zwart gat duwen.) Ik vind dat wij Nederlanders veel meer werk moeten gaan maken van de kwaliteit van ons innerlijk. Niet voor niets noem ik 'verheffing en bescherming van de moraal' als eerste programmapunt van Constructief Nederland.
     Dat lijkt mij een beter idee dan de oprichting van een landelijke keten van zelfmoordwinkels. (5 november 1999)

Minister Peper versus het Algemeen Dagblad
Het AD berichtte uitvoerig over diens vermeende machtsmisbruik en gesjoemel met gemeenschapsgelden in de tijd dat hij nog burgemeester was. Nu is nog helemaal niets bewezen en we moeten er altijd voor waken om iemand op grond van media-uitingen te beoordelen. Maar het gaat mij nu even om de wijze waarop de minister zich verweert. Eerst noemt hij de berichten 'lariekoek' en kondigt hij juridische stappen aan. Maar daarna zegt hij een nog lopend rekeningenonderzoek te willen afwachten. Voorts trekt hij een eventuele schadeclaim in de olijke sfeer door te zeggen dat hij die aan de olifanten in Blijdorp zal schenken. Een erg overtuigende indruk maakt het allemaal niet. De houding van de AD-hoofdredactie komt veel sterker over. (5 november 1999)

Enkele wijzigingen in het pamflet
Sinds de publicatie van de eerste versie heb ik geregeld kleinere wijzigingen aangebracht die niet noemenswaard zijn. De volgende veranderingen zijn dat wel.
      In het gedeelte over de toenemende misdaad zal ik geen concrete moordzaken meer noemen. Ik vind het niet kies om de naam van het ene slachtoffer te vervangen door een andere.
      De schimpscheuten richting mevrouw Van Dok en de heren Jurgens, Terlouw en Vonhoff heb ik verwijderd. Ik heb tegen mezelf gezegd: 'Je moet niet op de man, maar op de bal spelen'.
      Bij programmapunt 5. werp ik de vraag op of de wetgever misschien niet te ver gaat met milieubeschermende maatregelen. Die treffen niet alleen de boeren. Laatst hoorde ik een arts vertellen dat een aardig museumpje de deuren moest sluiten omdat het kwikbarometers tentoonstelde. Is dat niet wat overdreven?
      Verder heb ik twee zinnen geschrapt. In het pamflet de zin 'Mijn interesse in astronomie heeft me gelovig gemaakt, maar ik voel me aan niemand moreel superieur', en in deze welkomstpagina de zin 'Ik haat niemand en ik hoop dat niemand mij zal haten omdat ik mijn mening uit'. Ik ben bezig met een politieke stellingname, niet met een ego-document. (5 november 1999)

Oh ja, tot slot de vriendelijke groeten áán. . .
...aan alle politici en journalisten die dit initiatief muisstil volgen. (5 november 1999)

Ik geef het op: de heer Van Ingen wil geen dialoog met andersdenkenden
Op de welkomstpagina van 29 september heb ik iets geschreven over het programma Buitenhof van de zondag daarvoor (zie www.cstndl.com/archief.HTM). In dat stukje verweet ik de heer Van Ingen dat hij blijkbaar voor zestien miljoen mensen wenst uit te maken dat zij geen politici met visie willen. Wat ik in dat artikeltje niet heb vermeld, is dat ik de heer Van Ingen diezelfde dag nog een e-mail heb gestuurd. De tekst daarvan luidde:

Geachte heer Van Ingen,

In uw interessante gesprek met de historicus James Kennedy verklaarde u met grote stelligheid dat 'wij' geen visie willen. Uw gastspreker de heer Zijderveld liet zich in dezelfde geest uit. Maar alleen al het feit dat u, als copresentator van een invloedrijk opiniërend TV-programma, voor 16 miljoen mensen wilt uitmaken dat 'zij' geen visie willen, duidt op een crisis in onze democratie en op de noodzaak van een visie om die crisis te beëindigen.

U bezingt voorts de benauwende consensus die dit land sinds het aantreden van Paars-I kent, en verklaart die voor typisch Nederlands. Dan vergeet u toch echter dat zaken als de strijd tussen de rekkelijken en de preciesen, de schoolstrijd en de opkomst van de sociaal-democratie dikwijls met felle en massaal beleefde emoties gepaard gingen.

Verder constateert u dat er geen behoefte bestaat aan idealen. Nu geef ik graag toe dat het hierna geschetste ideaal qua grandeur en humanitaire verhevenheid niet kan tippen aan - pak 'm beet - de vredesoorlog tegen Servië, maar misschien is het toch wel een aardig idee om er als samenleving naar te streven dat vrouwen en bejaarden 's avonds veilig op straat durven.

U gooide ook nog het opheffen van de politieke partijen in de groep. Wilt u de geesten soms rijp maken voor een privatisering van het landsbestuur? Volgens mij zit Nederland diep in de problemen en is er hard een politieke partij nodig, die een nieuw en rechtlijnig geluid laat horen - bijvoorbeeld op internet.

Hoogachtend en met vriendelijke groeten,
Richard Schoot,
initiatiefnemer Constructief Nederland i.o.

Tot mijn spijt heeft de heer Van Ingen in het geheel niet gereageerd op deze e-mail.

Het wonderlijke is dat Buitenhof steevast afsluit met een e-mail-adres, zodat je de indruk krijgt dat de redactie open staat voor een levendige gedachtenwisseling met de kijkers. Nu stuur ik eens een e-mail, waarin ik beargumenteerd inga op diverse opmerkingen, en ik stel ook nog een concrete vraag, maar antwoord ho maar. Misschien heeft de heer Van Ingen mijn website wel gelezen en denkt hij: 'Wat is dit allemaal voor vreselijks?', het is zijn goede recht om dat te vinden, maar dan nog moet het toch zo zijn dat we elkaar netjes te woord staan en elkaar beleefd antwoord geven - ik meen dit zonder een spoor van ironie.

Daarom heb ik de heer Van Ingen bericht dat ik mijn e-mail aan hem openbaar heb gemaakt, en heb ik hem uitgenodigd om alsnog antwoord te geven. Uiteraard zal ik zijn reactie publiceren. Ben benieuwd. (14 oktober 1999)

Helaas... de heer Van Ingen heeft (nog) niets van zich laten horen. (22 oktober 1999)

Ik heb de hoop opgegeven nog iets van de heer Van Ingen te mogen vernemen. Jammer. Maar misschien moet ik hem dat niet kwalijk nemen. De man zal het ongetwijfeld erg druk hebben. Het zal best veel tijd kosten om een TV-programma te maken dat de mensen voorschrijft wat ze willen. (29 oktober 1999)

"Je houdt het toch niet voor mogelijk!"
In de afgelopen dagen heeft De Telegraaf bericht over de Irakeze asielzoeker die enige tijd verdacht werd van de moord op Marianne Vaatstra. (Het NOS-Journaal, Netwerk e.d. juichten bijna om het nieuws dat hij onschuldig was, maar dat neemt niet weg dat de weigering van justitie om het asielzoekerscentrum direct in het onderzoek te betrekken, onvergeeflijk is.) De man blijkt hier een open-hartoperatie te hebben ondergaan (hoezo wachtlijst?), een handeling die ik weet niet hoeveel geld kost, en dient nu als dank jegens de Nederlandse samenleving een eis tot schadevergoeding in, omdat het OM hem zo onheus behandeld heeft...
      Overal kun je nu de verontwaardiging om je heen horen, in de trant van 'Zoveel brutaliteit hou je toch niet voor mogelijk' en 'Dit is toch de wereld op zijn kop', en ik ben het daar roerend mee eens. Maar ik voorspel u dat het nog veel gekker kan, en dat we, bij ongewijzigd regeringsbeleid, dergelijke dingen nog veel vaker zullen moeten roepen. De brutalen hebben de halve wereld en heel Nederland. (22 oktober 1999)

Het prestige van vakbonden is belangrijker dan veiligheid voor de Hagenaar
Burgemeester Deetman en commissaris Wiarda wilden de Haagse politieagenten contracten voor 40 uur per week aanbieden, om zo meer blauw op straat te krijgen, maar dat goede plan werd door de politievakbonden de grond in geboord. De landelijke CAO is heilig! Dat de Hagenaars de misdaad meer dan beu zijn, is uiteraard maar een detail. (22 oktober 1999)

Wijken, wijken, altijd maar wijken
We blijven nog even bij de burgervaders en -moeders. Twintig ambtsketendragers willen de 'wietteelt' uit het strafrecht halen, want ja, zeggen ze, de huidige situatie rond de coffeeshops is zo hypocriet, de hasj mag niet door de handel worden aangeleverd, maar wel door de klanten worden gekocht. Ze komen blijkbaar niet op het idee om de verkoop ook te verbieden, daar hebben ze al helemaal de benodigde strijdvaardigheid niet meer voor.
      Laten ze toch kijken naar hun collega in Zeewolde die zich in het programma 'Het Lagerhuis' wel hard maakte voor een strengere bestrijding.
      Een overheid die een knip voor zijn neus waard is, en die zich echt betrokken voelt bij de toekomst van jongeren, zo'n overheid legt zich niet neer bij drugs-handel, integendeel. Coffeeshops moedigen jongeren aan om de werkelijkheid te ontvluchten, tegen een hoge prijs qua geld en gezondheid. Maar jongeren moeten juist leren de ernst van het leven onder ogen te zien. Alleen door een uitstekende opvoeding en karaktervorming leren ze de onvermijdelijke moeilijkheden van het leven te boven te komen. Dat is niet alleen in het belang van hun persoonlijke levensgeluk, dat is ook een staatsbelang. (22 oktober 1999)

Wahid gekozen tot president
Deze week werd in Indonesië president Wahid geïnstalleerd, als eerste democratisch gekozen staatshoofd van dat enorme land. Zijn tegenstanders gebruikten tevergeefs zijn lichamelijke handicaps tegen hem. Maar iemand verdient juist des te meer respect als hij, ondanks zijn gebreken, toch een dergelijk zwaar ambt aandurft. En zwaar zal het zijn. Overal in het eilandenrijk klinkt de roep om afscheiding. (22 oktober 1999)

Extreem-rechts wint in Oostenrijk

Zondag 3 oktober werd de FPÖ, de rechts-extremistische oppositiepartij van Haider, de tweede partij van Oostenrijk. Beide regeringspartijen, de socialisten en de conservatieven, verloren aanhang. Het is een zorgelijke ontwikkeling omdat Haider een man is die verdachte uitspraken heeft gedaan. Jaren geleden baarde hij opzien door de Oostenrijkse regering voor te houden dat deze nog wat kon leren van het werkgelegenheidsbeleid van nazi-Duitsland. Verder heeft Haider ooit een lovende toespraak gehouden voor veteranen van de Waffen-SS, Hitlers meedogenloze militaire elite, die naast vele andere wandaden onder meer de uitroeiing van het Franse dorp Ouradour-sur-Glane op zijn geweten heeft.

Een politicus die Hitler bewondert, wint steeds meer terrein in het land waar diezelfde Hitler geboren is. Het is nauwelijks te geloven. Sterker, Haider lijkt nog maar een paar jaar verwijderd te zijn van het Oostenrijkse bondskanselierschap. Ik kan me wel voorstellen dat de Israëlische president Weizman de Oostenrijkse joden gewaarschuwd heeft.

Dat een man als Haider een dergelijke opmars kan maken, moet toch te denken geven over het bestaande socialistisch-conservatieve regeringsbeleid in zijn land. Het fijne weet ik er niet van, maar ik weet wel dat de 'roden' en de 'zwarten', zoals ze daar worden genoemd, al tientallen jaren de baantjes in goed overleg verdelen. Oostenrijk heeft kennelijk een politiek bestel dat volkomen in zichzelf gekeerd is geraakt en dat door en door verkalkt is. In straatinterviews zeggen de gewone Oostenrijkers steeds maar weer dat hun regering hen niet serieus neemt.

Als beide regeringspartijen nu enig verantwoordelijkheidsgevoel hebben, en zelfkritiek kunnen uitoefenen, dan zullen ze een nieuwe start moeten maken, zoals Italië dat enige jaren geleden ook deed. De partijtoppen (die immers gefaald hebben) vervangen door nieuwe gezichten, een onbevangen dialoog aangaan met de bevolking, en zonder taboes verstandige maatregelen nemen waarin ook de gewone Oostenrijker zich kan herkennen. Dat is de enige methode om Haider terug te dringen naar waar hij thuishoort: de vergetelheid.

Wat ook te denken geeft, is de wijze waarop het NOS-Journaal over de standpunten van Haider heeft bericht. Terwijl de camera gretig inzoomde op bierdrinkers, zei correspondent de heer Tigchelaar dat Haider 'dingen vertelt die de mensen graag willen horen', zoals 'grenzen dicht' en 'levenslang voor kinderverkrachters'. Op die manier suggereert het NOS-Journaal drie dingen.

Ten eerste wordt iedere politicus die oor heeft voor de praktijkervaringen van de doorsnee burgers, en hun geluid wil laten doorklinken, bij voorbaat verdacht gemaakt. Volgens het NOS-journaal is het onmogelijk dat een politicus in alle integriteit tot meningen komt, die niet overeenkomen met de voorgeschreven meningen. Nee, zo'n politicus komt alleen maar met die dingen op de proppen omdat hij makkelijk wil scoren bij de gewone mensen. Zo'n politicus is een 'populist' die wil inspelen op 'onderbuikgevoelens' en natuurlijk op 'borrelpraat'.

Ten tweede maakt het NOS-Journaal op deze manier de standpunten zelf verdacht. Meneer Haider is fout en dus is alles wat meneer Haider zegt, fout. Dat is natuurlijk onzin. Er zijn goede argumenten te bedenken voor eisen als 'grenzen dicht' en 'levenslang voor kinderverkrachters', zie mijn pamflet, maar doordat Haider het óók zegt, deugen die standpunten al bij voorbaat niet volgens het NOS-Journaal. Met andere woorden, als Haider ooit zou zeggen dat hij stoplichten nuttige dingen vindt, dan zou het NOS-Journaal stoplichten als zeer verdachte voorwerpen beschouwen.

Ten derde zult u volgens het NOS-Journaal wel een onnadenkende en bierhijsende zatlap zijn, als u voorstander bent van hardere maatregelen.

Besef goed dat de makers van het NOS-Journaal heel zorgvuldig woord en beeld op elkaar afstemmen om uw mening te beïnvloeden, en ze doen dat met een duidelijk doel. De heer Tigchelaar en de zijnen willen namelijk dat u en ik ons schamen als we een immigratiestop, grenscontrole en levenslang voor kinderverkrachters willen, zaken overigens die de oude partijen in de jaren vijftig heel gewoon vonden.

Het NOS-Journaal wil voor u en mij uitmaken wat wij mogen denken.

Over extreem gesproken. (6 oktober 1999)

Schieten we niet te ver door met onze euthanasie-wetgeving?
Deze week speelde er een rechtszaak van de familie van een 80-jarige kankerpatiënt tegen een Utrechts ziekenhuis. Namens de man eiste de familie dat alles op alles werd gezet om het leven van de man te verlengen. Je zou toch zeggen dat dat ieders goede recht is. Toen zo'n twintig jaar geleden de eerste euthanasie-wetgeving werd aangenomen, waren er al mensen die tegen het 'hellende vlak' waarschuwden. Zij meenden dat als je eenmaal euthanasie toelaat, de drempel steeds lager zal worden om ertoe over te gaan. Die mensen beginnen gelijk te krijgen. Het is absurd om bij de rechter te moeten afdwingen dat je nog niet dood wilt gaan. Waar ziekenhuizen vroeger bolwerken van zorg en respect voor het leven waren, zijn het nu instellingen geworden die erg materialistisch beginnen te denken. In Netwerk van 3 oktober merkte professor Smalhout al op dat er in de ziekenhuizen een nieuw type managers aan de macht is dat te veel naar kosten en baten kijkt. Je zult als patiënt maar het kind van de rekening zijn. (6 oktober 1999)

Ik heb van een leek een lesje in tekstschrijven gehad
Vorige week kwam ik in een naburige winkelstraat langs het krantenrek van een sigarenwinkel. Mijn oog viel op de kopregel van De Telegraaf: 'Stroom en gas duurder'. Op dat moment bleef ook een bejaarde vrouw met een loopwagen even stilstaan om de dagbladen te bekijken. We raakten in gesprek over het bericht in De Telegraaf. 'Laatst zeiden ze dat die tarieven omláág zouden gaan', merkte de vrouw op. En toen zei ze in negen woorden datgene waarvoor ik met mijn pamflet zo'n zestienduizend woorden nodig had: 'Het is nog nooit zo'n zootje geweest als nu', het kwam uit de grond van haar hart. (6 oktober 1999)

Verwijderde zin uit 'Bijdrage aan een accurater mensbeeld'
In de eerste versie van dit artikel stond de zin: 'Ik zeg het de schrijver Houellebecq na: lelijke meisjes hebben het niet makkelijk. Toch vraagt geen enkel meisje erom om lelijk te zijn, net zoals geen enkel gehandicapt kind erom vraagt om als zodanig op de wereld te komen.' Deze zin heb ik verwijderd omdat ik de vergelijking tussen lelijke meisjes en gehandicapte kinderen bij nader inzien minder geslaagd vond. In de tweede versie heb ik 'de momenten van zelfopoffering' toegevoegd. (30 september 1999)

Minister Van Boxtel neemt maatregelen!
Zo'n twee weken geleden werd 't alle Amsterdamse ruziezoekers bleek om de neus: minister Van Boxtel stelde paal en perk aan het straatgeweld. De bewindsman plantte heel ferm een bordje met de tekst 'Geweldloze zone' in een uitgaansstraat! 28 September wijdde het NOS-Journaal enige zendtijd aan de toenemende agressie in en rond de scholen. Mag ik Zijne Excellentie misschien een ideetje aan de hand doen? Huur een grote vrachtwagen, rijd alle Nederlandse scholen af en hang in elk klaslokaal een bordje op met de tekst 'Geweldloze klas'. Nee geen dank, Excellentie, meedenken is gewoon mijn burgerplicht, en uw schaapachtigheid inspireerde mij tot meeblaten. (29 september 1999)

Een land met een miljoen niet-werkenden staat natuurlijk te springen om... gastarbeid!?
De heer De Boer, voorzitter van het midden- en kleinbedrijf, stelde voor om asielzoekers op tijdelijke basis een baan te geven. Op zichzelf is dat voorstel best begrijpelijk, want veel bedrijven kunnen maar geen mensen vinden, terwijl de Nederlandse beroepsbevolking een miljoen niet-werkenden telt. Toch is het een slecht plan, ten eerste omdat er een verkeerd signaal naar de Nederlandse werklozen vanuit gaat, en ten tweede omdat het valse verwachtingen wekt bij de asielzoekers. Door ze een baan te geven denken ze toch dat ze hier zullen worden toegelaten, wat ze vervolgens weer gaan doorbellen naar hun landen van herkomst enz. enz. enz. Ik vind ook dat er een element van misbruik in zit. Verder hebben we de kreet 'werken op tijdelijk basis' eerder gehoord, meen ik, toen de Turken en de Marokkanen kwamen...
      Wist u trouwens dat een Portugese lasser hier evenveel recht op arbeid heeft als een Nederlandse lasser? Dat werd 28 september weer eens duidelijk in het programma 'Zembla'. Daarin spraken Nederlandse arbeiders die het gevoel hadden dat zij niet aan de bak kwamen, omdat werkgevers liever met minder veeleisende buitenlandse arbeiders aan de slag gaan. Maar kan dat dan zomaar, vraagt u zich misschien af? Jazeker, dat komt omdat het Binnenhof heel blijmoedig steeds meer macht naar Brussel afschuift. Het merkwaardige is dat dat tamelijk geruisloos plaatsvindt. Ik kan me althans geen verkiezingsjaar herinneren waarin de oude partijen de Nederlandse kiezers uitvoerig hebben voorgelicht over de mogelijk nadelige gevolgen van de Europese arbeidsmigratie. (29 september 1999)

Wanneer gaan Clinton, Blair en Kok nu eens Rusland bombarderen?
In haar strijd tegen het terrorisme heeft Rusland besloten om Tsjetsjenië te bombarderen, een monsterachtige maatregel die niets uit zal halen, omdat de daders er niet door worden getroffen. Gevolg is wel dat zo'n 50.000 tot 100.000 Tsjetsjenen op de vlucht zijn geslagen. Waarom krijgen we daar nu niet avond na avond TV-beelden van te zien, zoals indertijd met de Kosovo-Albanezen, of nu met Oost-Timor? Waar blijven de mooie gevoelige toespraken van Clinton, Blair en Kok? Of is hun morele verontwaardiging soms selectief? (29 september 1999)

Wist u al dat u helemaal geen politici met visie wilt?
Op zondag 26 september kwamen in het opinieprogramma 'Buitenhof' de begrippen leiderschap en visie ter sprake, maar als u soms denkt dat dat nuttige zaken zijn, dan zit u er lelijk naast. Gastspreker professor Zijderveld maakte het begrip leiderschap onmiddellijk verdacht door het te koppelen aan extremistische leiders zoals Fidel Castro en Jorg Haider (een extreem-rechtse Oostenrijker), en presentator de heer Van Ingen verklaarde met grote stelligheid dat 'wij' helemaal geen visie willen. Hoe weet hij dat? Heeft hij u iets gevraagd? Of u? U soms? Vraagt u eens rond in uw omgeving... Hoe kòmt die man erbij om voor zestien miljoen mensen te bepalen of zij visie willen, ja dan nee? Volgens de heren Van Ingen en Zijderveld heeft Nederland geen leiderschap en visie nodig. Dan zullen ze ook wel vinden dat een rijdende auto geen stuur en een goed doorzichtige voorruit nodig heeft. (29 september 1999)

Dit initiatief is ook een experiment
Wie mijn pamflet leest, zal het opvallen dat ik me nogal sterk afzet tegen de meeste media. Kranten, radio en TV doen het grote goed van de persvrijheid alleen recht door permanent te streven naar maximale objectiviteit - maar daar is in Nederland al heel lang geen sprake meer van. De meeste media berichten niet over de gebeurtenissen, maar volgen de leer van de oude partijen en soms zelfs de leer van extreem-links. Natuurlijk zijn er uitzonderingen; er zijn her en der ook wel onafhankelijke geluiden hoorbaar, bijvoorbeeld in enkele opiniebladen.
      Desalniettemin streef ik ernaar om via internet, en niet via persberichten e.d., een gematigd rechts-nationalisme te introduceren. Ik ben namelijk erg benieuwd naar het antwoord op de vraag of de aantallen internet-aansluitingen, printers, kopieerapparaten e.d. al groot genoeg zijn om het monopolie van de massamedia te doorbreken, vooropgesteld natuurlijk dat mijn politieke ideeën bij een breed publiek aanslaan. Eigenlijk bestaat dit initiatief dus uit twee experimenten. (29 september 1999)

Prijzenswaardige uitspraken van minister Peper en Joop van den Ende
In het NOS-Journaal van 6 september kwam minister van binnenlandse zaken Peper aan het woord over zijn voorstel om de politie 'robuuster' te maken. Dat wordt ook hoog tijd, want de politiemannen en -vrouwen stralen nu te weinig gezag uit. Dat is geen verwijt aan hen, maar aan de overheid. Die heeft in de afgelopen jaren de politie-opleiding veel te soft gemaakt. Dat erkende minister Peper dan ook. Hij zei letterlijk: 'We zijn te zacht geweest'. Uiteraard haastte hij zich om te verklaren dat zijn voorstel niet zou leiden tot een 'grimmige' politie. Hij blijft voorzichtig, want anders verschijnen er weer allemaal wetenschappers en commentatoren in de media die tegen de politiestaat gaan waarschuwen. Ministers en kamerleden hebben nu eenmaal meer ontzag voor de Volkskrant dan voor het volk.
      Maar het is heel goed dat minister Peper die uitspraak heeft gedaan. Er staat hem nu wel een hoop extra werk te wachten, want hij moet zijn nieuwe inzicht natuurlijk wel in daden omzetten. Anders hebben de werkende en zich behoorlijk gedragende belastingbetalers niets aan hem, en die zijn uiteindelijk z'n werkgevers. Zo zou minister Peper er in het kabinet voor moeten pleiten om sowieso de hele misdaad en het vandalisme veel steviger te bestrijden. Hij zou eens 'n goed gesprek moeten voeren met premier Kok, zijn partijgenoot. Die denkt nog altijd dat je, door meer geld uit te geven aan 'jeugdzorg' en 'verslavingszorg', de drugshandel en het vuurwapengeweld kan terugdringen. Dat overjarige recept droeg de heer Kok althans aan toen hij op bezoek was in enkele Rotterdamse probleemwijken. (Nergens is de kloof tussen politiek en burgers groter en schrijnender dan wanneer onze politici in 'gesprek' raken met gewone mensen die hun buurt achteruit zien gaan. Ze spreken dezelfde taal, maar verstaan elkaar niet, omdat ze totaal verschillend denken.)
      Misschien kan minister Peper zelfs zijn partij zo ver krijgen om aan het Nederlandse volk verontschuldigingen aan te bieden. Die partij is immers in hoge mate medeverantwoordelijk voor dat te zachte justitiebeleid, dat in de afgelopen decennia heel wat kapotgemaakte levens heeft geëist. Wat zou onze democratie een waardigheid en een diepgang krijgen door een dergelijke spijtbetuiging! We zullen 't moeten afwachten...
      Op 8 september kwam TV-producent Joop van den Ende in het nieuws doordat hij de commerciële omroepen verweet te veel 'amusement en grofheden' uit te zenden. Dat is opmerkelijk omdat hij zelf veel platte programma's aan de Luxemburgse omroepen levert. Nu kun je zijn openhartige uitspraak op twee manieren beoordelen. Je kunt er op een negatieve manier op reageren, zoals bijvoorbeeld de heer F. van Westerloo (Net 5) dat deed. Die smaalde hatelijk dat Van den Ende z'n zakken goed gevuld had met smakeloze programma's en nu een hypocriete indruk maakte.
     Maar de ontboezeming van de Endemol-directeur kun je ook positief benaderen. Kennelijk ziet hij in dat zijn afnemers en hijzelf verkeerd bezig zijn. Kennelijk voelt hij zich, ondanks al zijn miljoenen, toch nog betrokken bij het geestelijke en culturele welzijn van de TV-kijkers. En we mogen best respect hebben voor iemand die, tegen zijn directe zakelijke belangen in, zijn stem verheft tegen beeldbuisvervuiling.
      Er lopen in Nederland genoeg leidinggevenden rond die hun verantwoordelijkheden en voorbeeldfunctie ontkennen of wegwuiven. (12 september 1999)

De stand van zaken na drie maanden
Eerst het slechte nieuws: er hebben zich totnogtoe geen potentiële medeoprichters aangediend. Het goede nieuws is dat ik me daardoor niet uit het veld laat slaan. Zonder twijfel wordt deze website gelezen door mensen die nog in dubio staan of ze contact met me zullen opnemen of niet. (Als u tot hen behoort, en de aarzeling lang aanhoudt, reageer dan maar niet. Het is een enorm zware opgave om een kansrijke politieke partij te beginnen, dus enige spontane geestdrift is wel een basisvoorwaarde.)
     Er is nog meer goed nieuws: vrijwel alle reacties op mijn pamflet zijn positief. Maar voordat ik die bespreek, wil ik graag, zonder haar naam te noemen, een 'oma met vijf kleinkinderen' bedanken, want haar bemoedigende e-mail was de eerste die ik kreeg.
      Velen zeggen dat ze bezig zijn het pamflet te kopiëren en te verspreiden, iets waar ik ze zeer dankbaar voor ben.
      Nogal wat reacties zijn samen te vatten als: 'U weet het precies zo op te schrijven zoals ik en veel anderen erover denken'. Leuk compliment. Opvallend is ook dat de positieve reacties uit alle lagen van de bevolking afkomstig lijken te zijn.
      Veel e-mailers verwonderen zich erover dat mijn initiatief de pers niet heeft gehaald. Ze schrijven dat het toch een belangrijk nieuwsfeit is als iemand probeert om via internet een politieke partij op te richten. Ik ben het helemaal met ze eens, maar ik heb het vage vermoeden dat de media mij bepaalde fragmenten in mijn pamflet niet in dank hebben afgenomen. Bovendien schrijf ik zelf dat ik de media zo veel mogelijk wil negeren. Dat betaalt men mij natuurlijk met gelijke munt terug.
      Afrondend wil ik allen die achter mijn initiatief staan, nogmaals hartelijk bedanken voor hun reacties. U weet dat u me kunt helpen door aan zoveel mogelijk mensen dit internet-adres door te geven. Natuurlijk heb ik zelf ook concrete plannen om er meer bekendheid aan te geven. We zullen waarschijnlijk met veel geduld een lange en moeizame weg moeten afleggen, maar ik blijf ervan overtuigd dat àls het eenmaal gaat lopen, het dan meteen ook heel góed gaat lopen. Steeds meer mensen voelen aan dat er in Nederland een koerswijziging nodig is.
      Ik ben geschrokken van de reacties die mijn initiatief nog veel te gematigd vinden. Ik hoop niet dat het gebeurt, maar een nieuwe extreem-rechtse partij zou best een kans kunnen wagen. Een aantal e-mailers maakt een vergelijking tussen Constructief Nederland i.o. en het Vlaams Blok. Natuurlijk zijn er overeenkomsten, maar deze inzenders wijs ik op de veel grotere verschillen. Zo lopen er in het Blok lui met nazi-sympathieën rond, terwijl ik die buiten de deur van Constructief Nederland zal houden, mochten ze er al op afkomen.
      De enkele negatieve reacties keren zich fel tegen welke vorm van nationalistisch denken dan ook. Maar zolang er geen wereldregering is die voor alle aardbewoners zorgt, zullen er nationale regeringen nodig zijn die voor de eigen naties opkomen. Ook hoor ik klachten over de 'spruitjeslucht die uit het pamflet opwalmt'. Ook al zou dat waar zijn, wat dan nog? Heel gezonde groente, spruitjes. Maar over het algemeen is het áántal negatieve reacties zo laag, dat ik bij deze ook de tegenstanders oproep om te reageren. Zonder debat geen democratie. (12 september 1999)

De verschrikkelijke aardbeving in Turkije
40.000 Mensenlevens vielen ten prooi aan natuurgeweld. Wie kan zich een voorstelling maken van dit leed? De Nederlandse regering gaf 7,5 miljoen. Vergeleken bij de half miljard per jaar voor Kosovo is dat wel wat karig. (24 augustus 1999)

Evert van Benthem gaat emigreren
Omdat de milieumaatregelen hem te gortig worden, zal Evert van Benthem, tweevoudig Elfstedentochtwinnaar, zijn boerenbedrijf naar het Canadese Calgary verplaatsen. Een man die prachtige dingen heeft gepresteerd, houdt het hier niet meer uit. Tienduizenden die niets hebben gepresteerd, stromen binnen. Dat is nu Nederland anno 1999. (24 augustus 1999)

Innerlijke beschaving
Op 15 augustus werd - eindelijk - de bevrijding van Nederlands-Indië officieel herdacht. Ter gelegenheid hiervan interviewde een NOS-verslaggever de in Amerika wonende dichter Leo Vroman. Toen de interviewer het woord 'jappenkampen' liet vallen, werd hij daarin direct gecorrigeerd door de heer Vroman. Hoewel deze zelf in een dergelijk kamp gevangen heeft gezeten, wil hij niet dat iemand het beledigende woord 'jappen' gebruikt. Een bewonderenswaardig staaltje van innerlijke beschaving. (24 augustus 1999)

Er is een kind vermoord
De 7-jarige Chanel-Naomi Eleveld viel in de poten van een varken dat al eerder een kind had verkracht. Hopelijk biedt Iemand het meisje nu de bescherming die politici, rechters, psychiaters en andere onbenullen niet hebben gegeven. (15 augustus 1999)

Mensonwaardige handeltjes tussen Nederland en Suriname
De drugs-smokkel vanuit Suriname naar Nederland is een groot probleem dat wat mij betreft serieus moet worden aangepakt, maar daarom hoeven we nog niet onze ogen te sluiten voor dubieuze transporten van Nederland naar Suriname. Onlangs meldde de Haagsche Courant dat partijen levensmiddelen en medicijnen die over de houdbaarheidsdatum heen zijn, voor grof geld worden verhandeld in Suriname, waar de tekorten steeds nijpender worden. Dat zijn schandalige praktijken. (15 augustus 1999)

Wanneer gaan Clinton, Blair en Kok nu eens de Kosovo-Albanezen bombarderen?
Van 24 maart tot 10 juni kon je geen krant openslaan en geen TV aanzetten zonder overspoeld te worden met het leed, de Kosovo-Albanezen aangedaan. Daarom moest de NAVO wel die nobele en humanitaire oorlog tegen Servië voeren. Maar nu hebben al 100.000 Kosovo-Serviërs de Albaneze wraakacties moeten ontvluchten. Waar blijven de NAVO-vliegtuigen nu? Waar blijft voorlichter Jamie Shea?
     In 1995 zei de commandant van het Nederlandse bataljon Karremans dat er op de Balkan geen good guys en geen bad guys zijn. Een hele berg kamerleden en verslaggevers viel toen over hem heen, maar ik denk dat hij er niet zo ver naast zat. (15 augustus 1999)

Een Engels muziekbedrijf wil via internet de almacht van de platenindustrie breken
Op de Engelse teletekst stond laatst een bericht over de nieuwe firma StarGig.com. Dat bedrijf wil beginnende bands in staat stellen om hun albums via internet te verspreiden. Daardoor zijn die popgroepen niet meer afhankelijk van de traditionele platenmaatschappijen. Volgens StarGig.com zullen de muziekformaties voldoende inkomsten krijgen uit optredens en de verkoop van allerhande spulletjes met opdruk.
     De tijd zal moeten leren of de machtige muziekindustrie inderdaad op deze manier buitenspel kan worden gezet, maar het bericht is me opgevallen wegens de overeenkomst met mijn initiatief.
     Ik probeer buiten de traditionele media om - dus zonder het versturen van persberichten e.d. - Constructief Nederland van de grond te krijgen. Mijns inziens zijn de meeste massamedia namelijk medeverantwoordelijk voor enkele grote problemen in Nederland. Bovendien kan ik me via internet rechtstreeks tot u en andere geïnteresseerden wenden en als u wilt, kunt u via e-mail meteen reageren. Waarom zou ik dan met de pet in de hand op kranten afstappen? En na een interview gespannen afwachten wat de betrokken verslaggever van dat verhaal maakt? Zo objectief zijn ze niet. Nog onlangs wees een steekproef onder journalisten uit dat alle ondervraagden op de drie linkse oude partijen stemmen. Zie verderop tevens 'Dit initiatief is ook een experiment'.
     Trouwens, over Engelse teletekst gesproken, een tip: elke dag vindt u een nieuw en meestal prachtig citaat op pagina 571, de rubriek 'Words of wisdom'. Het is een schatkamer. (15 augustus 1999)

Een interessante TV-avond met Sonja Barend en Adriaan van Dis
Op zondag 1 augustus zond de VPRO de eerste 'Zomergasten' van dit seizoen uit. Wat heeft dat programma toch een ijzersterke formule. Zowel de kijkers thuis als de bekende Nederlanders delen in dezelfde ervaring: het bekijken en bepraten van TV- en filmfragmenten. 'Zomergasten' heeft daardoor iets gezèlligs.

In deze uitzending was Sonja Barend te gast. Mevrouw Barend, ik weet niet of ik u tot mijn lezerspubliek mag rekenen, maar als dat zo is, mag ik u dan complimenteren met de keuze die u gedaan hebt? Elk fragment was als het topje van een ijsberg. Aan elk fragment zit een groot verhaal vast. U bent overduidelijk iemand die hoofdzaken van bijzaken kan onderscheiden, wat ik een bewonderenswaardige eigenschap vind.

Ik ga door met mijn verhaal. Deze 'Zomergasten' werd voor het eerst gepresenteerd door Adriaan van Dis en mede daardoor stond de hele uitzending in een bijzonder licht. Sonja Barend en Adriaan van Dis aan één tafel. Twee spraakmakende linkse media-grootheden bij elkaar. Allebei gelouterde interviewers. Allebei ikonen van de grachtengordel. Allebei hogepriesters van het politiek-correcte denken. Hun conversatie had dan ook een hoog ons-kent-ons-gehalte. Inside-grapjes als 'ja dokter' en 'ja meneer Van Dis' vlogen over en weer. De cameraderie was voelbaar.

Welke fragmenten werden er onder meer vertoond? Laat ik beginnen met de close-ups van een lichaamsdeel dat doorgaans met het einde van iets wordt geassocieerd, in dit geval: het einde van het menselijke spijsverteringsproces. Herhaalde malen kwam, goed uitgelicht, een mannelijke aars in beeld. Deze opnamen speelden een rol in een filmpje van mevrouw Nifterink en de heer Ederveen, waarin een kaboutertje via het aarsgat van een ziekenhuispatiënt op verkenning uittrekt naar een vermoedelijk gezwel. Wat ik nu zo interessant vind, is dat mevrouw Barend en de heer Van Dis door woord en gebaar iets dwingends wisten uit te stralen van 'Dit is nu leuk. Dit is nu iets fantastisch. Dit is humor anno 1999.' Er kon geen één opmerking meer af die van enig begrip voor andersdenkenden getuigde. Ze zeiden zelfs niet iets in de trant van: 'Zo'n TV-scène zou twintig jaar geleden niet gekund hebben'. Nee, dit is het heersende voorschrift van 'leuk' en daarmee basta.

(Mag ik me tussendoor even wenden tot de moslims onder mijn lezers? "Geachte moslims, ik weet niet of u het betreffende fragment ook hebt gezien, maar ik hoop dat u daar geen verkeerde conclusies uit trekt. Het Nederland vóór de TV-camera's is namelijk een heel ander land dan het Nederland achter en naast de TV-camera's. U zult, net als ik, ongetwijfeld hebben gewalgd van dit fragment maar geloof me, miljoenen Nederlanders ook en dertig jaar geleden waarschijnlijk 98% van de bevolking. Dus dat u nou niet gaat denken dat we hier allemáál goddeloos en immoreel en geperverteerd zijn. Voor velen van ons zijn zaken als menselijke waardigheid zeker geen vergeelde begrippen. We maken hier nu eenmaal een hopelijk tijdelijke periode van culturele neergang door, dat is alles.")

Een ander fragment werd door een actuele gebeurtenis nog schrijnender dan het al was. Het was een scène uit een film over het Afrikaanse Kisangani. We hebben al heel wat onthutsende beelden uit dat werelddeel gezien, maar het kan blijkbaar altijd erger. Goed geklede cameramensen wandelden door een bos uit de hel. Terwijl de vogels het oerwoud volzongen, lagen op de grond, lukraak door elkaar en tegen elkaar, apathisch voor zich uit kijkende mensen, levenloze lichamen en stervende kinderen. Eén van de media-begeleiders tilde één van die kinderen 'als een gieter' (Sonja Barend) half omhoog, zodat de camera er goed op kon inzoomen. In het nagesprek zei Sonja Barend dat ontwikkelingshulp niet werkt. Ik denk dat de conclusie moet zijn dat de huidige ontwikkelingshulp niet werkt. Landen als Nederland zullen het voortouw moeten nemen om met een zekere assertiviteit in dergelijke landen orde op zaken te stellen. We moeten die discussie aandurven, denk ik. Nu roepen we aan de ene kant ach-en-wee, maar tegelijkertijd zijn we ook bang voor het verwijt neo-kolonialistisch te zijn. Met zo'n patstelling schiet geen enkele Afrikaan iets op. Denk ook aan de brief die de twee Guinese verstekelingen die in een Sabena vliegtuig omkwamen, bij zich hadden. Ik citeer: 'Europa, wees onze steun en toeverlaat' en 'Bij u klagen we over de zwakheid van onze kracht'. En dan schijnt Guinee er niet eens het slechtst aan toe te zijn.

De verbale botsing tussen Jan Mulder en Ed van Thijn vormde eveneens een indringend staaltje TV. Tijdens de Kosovo-oorlog bediscussieerden zij de voors en tegens van bombardementen. Jan Mulder: 'Bombarderen dóe je niet.' Ed van Thijn: 'Als de Geallieerden in de Tweede Wereldoorlog Duitsland niet hadden gebombardeerd, dan hadden Frits (Barend) en ik hier niet gezeten'. Jan Mulder: 'Nou èn?' Het soort uitspraken waarbij je mond openvalt. Ik heb de betreffende uitzending gezien en ik weet nog dat mijn eerste gedachte was: 'Wat zullen we nóu krijgen?' Jan Mulder heeft zijn excuses aan Ed van Thijn aangeboden, maar het incident heeft terecht de nodige deining veroorzaakt. Wat moet nu de conclusie zijn? Is Jan Mulder een antisemiet, een harteloos onmens? Nee. Hij is slachtoffer geworden van een fenomeen waarvoor hij zelf medeverantwoordelijk is, namelijk de typische neiging tot shockeren òm het shockeren. In de nationale kampioenschappen 'bot, botter, botst', waaraan hij en zoveel anderen uit artistieke en culturele kringen meedoen, is hij lelijk onderuit gegaan.

Tot slot iets over het prachtige fragment dat de bonje tussen Adriaan van Dis en de journalist Willem Oltmans in 1985 liet zien. Alle truukjes die TV-interviewers gebruiken om hun gasten in de gewenste hoek te dringen, hadden op Willem Oltmans geen enkele vat. Integendeel, hij liet zich niets in de mond leggen en prikte snel door suggestieve vragen heen, bij wijze van journalistiek lik-op-stuk-beleid. Adriaan van Dis zat er veertien jaar later wel wat beteuterd bij, zijn gaste had immers een voor hem toch wat gênant fragment uitgekozen.

Maar ik sluit gauw af want nu begint de 'Zomergasten' met de Belgische schrijver Tom Lanoye. (8 augustus 1999)

'Asociaal' volgens de kamerleden Middel en Rietkerk
In een Heerlense wijk dreigt de gemeente een pand voor hard-drugs-verslaafden in te richten, in een voormalig politiebureau nota bene. Om dat te voorkomen kwamen de buurtbewoners op het idee om een bod te doen op het betreffende pand. Kamerlid Middel zag er reden in om die actie voor de TV 'asociaal' te noemen. Want, zei hij, 'deze buurtbewoners wentelen de problemen nu af op buurten waar men niet het geld of de organisatiegraad heeft om iets dergelijks op touw te kunnen zetten. Ze moesten zich schamen'.
      Het is het soort redeneringen die je werkelijk eerst even goed tot je moet laten doordringen voordat je beseft hoe ongehoord ze zijn. Niet de overheid hoeft zich volgens de heer Middel te schamen omdat ze gefaald heeft om ons land tegen de heroïnehandel te beschermen. Niet de gemeente Heerlen hoeft zich volgens hem te schamen omdat ze een woonwijk deze overlast wil aandoen. Nee, de mensen die de geborgenheid van hun wijk in stand willen houden en daarvoor hun geld hutje bij mutje leggen - want het leken me geen miljonairs, naar de TV-beelden te oordelen -, dié moeten zich schamen. Dat de heren Middel en Rietkerk, die vergelijkbare kritiek uitte, de wereld zo op hun kop zetten, bewijst eens te meer hoe diep Nederland in de problemen zit. En dat noemt zich volksvertegenwoordigers! (1 augustus 1999)

Vergissing van de provincie in uw nadeel; u ontvangt geen 47.000.000 gulden terug
'Rien ne va plus, dit geld is niet meer van u!' De roulettetafel van het internationale beleggen is enkele bestuurders van de provincie Zuid-Holland slecht bevallen. Alhoewel, het is niet hun eigen geld dat ze verspeelden. De eindverantwoordelijke, commissaris van de Koningin mevrouw Leemhuis-Stout, zei tegen de Haagsche Courant dat ze 'geen seconde' aan aftreden had gedacht. Ze accepteert dus wel het salaris, maar niet de voorbeeldfunctie van haar ambt.
      'Ik teken alles', zei ze ook nog. Het is maar te hopen dat niemand op 1 april 2000 het besluit om alle Zuid-Hollandse dijken door te steken op haar bureau neerlegt.
      In maart kozen we de bestuurders voor onze provincies. De opkomst was lager dan ooit: 46%. Maar oud-commissaris van de Koningin in Gelderland, Jan Terlouw, had daar wel een verklaring voor: 'De bevolking is kennelijk tevreden met het beleid, ook zonder de stembusgang loopt het op rolletjes'. Stel nu dat de Statenverkiezingen vlak na deze Ceteco-affaire hadden plaatsgevonden. Dan denk ik dat de opkomst eerder 36% dan 46% was geweest. En dan denk ik ook dat Jan Terlouw zou hebben gezegd: 'De bevolking is kennelijk dolgelukkig met het beleid'. (1 augustus 1999)

Beledigend wanbeleid in Heerlen en Tilburg
Vorige week kwamen de gemeenten Heerlen en Tilburg in het nieuws door feiten die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar in essentie alles. Heerlen haalde een uitzending van Netwerk door een tippelzone voor heroïneprostituées waar een demonstratieverbod geldt voor de buurtbewoners. De 'moderne industriestad' Tilburg besloot om langdurig werklozen vrij te stellen van de sollicitatieplicht en ze een visakte of sportclublidmaatschap cadeau te doen.
      Wat is nu de overeenkomst tussen deze twee besluiten?
      Dat is dat de overheid, in dit geval de gemeentebesturen van Heerlen en Tilburg, zich niet richt op de mensen die een positieve bijdrage aan ons land leveren, maar juist uitgaat van hen die een negatieve bijdrage leveren. Op die manier beledigt de overheid alle mensen van goede wil.

In het geval van Heerlen is het volkomen begrijpelijk dat mensen de straat opgaan. Ze zijn er terecht bang voor dat hun woonbuurt aangetast wordt door de beklemmende nabijheid van hoeren die zichzelf langzaam te gronde richten en de figuren daaromheen. Ouders willen terecht niet dat hun kinderen opgroeien in een buurt waar ze heroïnenaalden en condooms op straat kunnen vinden. Deze mensen wordt het nu verboden daartegen te demonstreren. Waar haalt die wethouder Seijben het vandaan?
      En uiteindelijk worden de verslaafde prostituées hierdoor ook niet geholpen. Ten eerste hadden de oude politieke partijen het nooit zo ver mogen laten komen dat je in elke Nederlandse stad heroïne kunt kopen. Alleen al daardoor hebben ze ons vertrouwen beschaamd. Ten tweede ben ik ervan overtuigd dat je heroïneverslaafden alleen helpt door ze zo snel mogelijk gedwongen te laten afkicken. Helaas rust er in ons land een taboe op krachtig staatsingrijpen.

In het geval van Tilburg deelde de overheid een klap in het gezicht uit van alle Tilburgers die werken en belasting betalen. Lang niet iedereen heeft het leukste werk van de wereld, maar de mensen die saai of onaangenaam werk doen houden 't toch maar mooi vol. Die hebben nu reden om zich flink in de maling genomen te voelen. Van wie krijgen zij een gratis visakte? Niet van wethouder Luijendijk.
      Ook hier wreekt zich jarenlang wanbeleid. De oude politieke partijen hadden zich nooit mogen neerleggen bij het verschijnsel langdurige werkloosheid. Wie werkloos wordt, en onvoldoende prikkels krijgt om weer aan de slag te gaan, wordt met het verstrijken van de tijd inderdaad steeds ongeschikter om te werken. Als je jarenlang zonder (wit) te werken toch rond kunt komen, heb je op den duur helemaal geen zin meer in een baas die zegt wat jij moet doen. De eventuele vakkennis die je had, raakt verouderd. Er kan zelfs een dag komen waarop je jezelf slimmer vindt dan al diegenen die nog wel elke dag om half acht met hun lunchtrommel onder de bagagedrager naar het werk gaan. De gemeente Tilburg maakt het je nu makkelijker dan ooit en geeft je een visakte toe! (Verbazend eigenlijk dat de FNV dit steunt.) Maar echt geholpen word je niet door zo'n beleid.

In beide gevallen, zowel in Heerlen als in Tilburg, probeert de overheid het vooral zichzelf makkelijk te maken door onaangename maar noodzakelijke maatregelen te ontlopen. Dit laffe beleid gaat in de eerste plaats ten koste van de bezorgde Heerlenaren en de werkende Tilburgers. Maar wie even nadenkt, begrijpt dat dit op de tweede plaats ook ten koste gaat van de heroïneprostituées en de langdurig werklozen, die aan hun lot worden overgelaten.
      Deze overheid geeft mensen op.
      Als de oude partijen blijven weigeren om dit in te zien, zal er in ons land een nieuwe partij moeten komen die niet bang is voor harde en heldere keuzes. Wat mij betreft zal het nog op te richten Constructief Nederland zo'n partij worden.
      In het belang van het Nederland van onze kinderen. (13 juli 1999)

Goed werk van het kabinet: het plan 'Belvédère'
Vorige week presenteerden de bewindslieden Faber, Netelenbos, Van der Ploeg en Pronk het plan 'Belvédère' (mooi uitzicht). Dit voorstel, waarvoor elf miljoen is uitgetrokken, dient als stimulans voor de verfraaiing van onze steden en landschappen. Nu lijkt elf miljoen gulden me niet veel - vooral de heer Pronk is toch grotere uitgaven gewend - maar het is natuurlijk een goed voorstel, zeker het pleidooi om meer met bouwmaterialen en -methoden te werken die bij een bepaalde streek passen. Nu lijken alle nieuwbouwwijken op elkaar, doordat de bouwers overal met standaardelementen werken. (13 juli 1999)

Er moet iets worden gedáán aan Nederland
Opiniepeiler Maurice de Hond signaleert al maanden dat er ruimte ontstaat voor nieuwe politieke partijen, omdat de Nederlandse kiezers zich steeds minder verbonden voelen met de oude. Ook Jan Nagel, medeoprichter van Leefbaar Nederland, merkte op dat het bij toekomstige verkiezingen niet zal gaan om linkse of rechtse, maar om oude of nieuwe partijen.
      Hoewel ik zelf probeer een nieuwe partij op te richten, kijk ik daar toch wat anders tegen aan dan Jan Nagel. Ik denk dat elke serieuze nieuwe partij ervoor moet waken om de kiezers voor te houden dat door een stem op die partij alle problemen zullen verdwijnen. Je kunt van de oude partijen zeggen wat je wilt, en ook ik heb de forse kritiek niet geschuwd, maar we moeten wel erkennen dat die partijen over de grote benodigde bestuurlijke ervaring beschikken.

Het probleem is echter dat hun argumenten en hun antwoorden niet meer toereikend zijn om de tegenwoordige vraagstukken op te lossen. Het boek 'Het einde van de geschiedenis' van Fukuyama lijkt hier te lande meteen ook het einde van elke wezenlijke politieke discussie te hebben ingeluid. Maar wie de geschiedenis voor beëindigd verklaart, schrijft alleen al daardoor de titel van een nieuw hoofdstuk in het geschiedenisboek: 'Hoe een zelfgenoegzame samenleving door kortzichtigheid ten onder dreigde te gaan'
      Met mijn initiatief probeer ik nu juist een nationaal debat op gang te brengen, dat uiteindelijk het taboe op een wat krachtiger staatsingrijpen moet opheffen. Dat taboe is vooral ontstaan door toedoen van Hitler, die de Duitse staatsmacht voor ongekend misdadige doeleinden heeft misbruikt.

Maar dat neemt niet weg dat de periodieke behoefte aan krachtig staatsingrijpen een constante is in de geschiedenis.

Elk land maakt weleens een periode van neergang door, waaraan alleen een einde gemaakt kan worden als de regering met durf en doortastendheid orde op zaken stelt. We accepteren toch ook dat bedrijven soms moeten worden gesaneerd? Ik stel dat onze natie zich nu in een dergelijke periode bevindt. En daar komen we mijns inziens alleen uit als een aantal capabele mensen zich verenigt in een initiatief dat de continuïteit van het landsbestuur vooropstelt en dat de kiezers aanspreekt door een pleidooi voor een harde en heldere aanpak. En of die mensen nu uit de oude partijen afkomstig zijn of daarbuiten, dat maakt niet uit. En of die mensen zich nu verenigen in Leefbaar Nederland of Constructief Nederland of Vaderlanders '99 of de Pietje Puk Partij, dat doet er ook niet toe. En wie in zo'n nieuwe partij de voorzitter, de vice-voorzitter en de plv. vice-voorzitter wordt, is helemáál onbelangrijk.

Hoofdzaak is dat we in een grote nationale inspanning de problemen durven te benoemen om ze vervolgens met daadkracht op te lossen. Ik geloof nog altijd dat Nederland de mentale reserves heeft die daarvoor nodig zijn, en ik geloof ook nog altijd dat Nederland de innerlijke beschaving heeft om dat op een redelijk fatsoenlijke manier te doen. Maar een regering móet doen wat nodig is. Een regering màg niet tot in het oneindige toestaan dat het werkende en goedwillende deel van de bevolking gedemoraliseerd raakt door misstanden als drugs- en alcoholverslaving van de jeugd, gewelddadigheid, oncontroleerbare immigratie, vuiligheid op TV, Haagse doofheid enz.
      Ik denk ook dat het tijd is voor nieuwe nationale initiatieven zoals het vergroten van het communicatieve vermogen van de burgers, internationale milieu-marketing en de opbouw van een internationale partnerschap met ontwikkelingslanden. Of mijn ideeën nu goed zijn of niet, dat weet ik niet. Maar ik denk wel dat het hoog tijd is voor nieuwe ideeën over de toekomst van Nederland. (18 juni 1999)

Rectificatie
In de versie van 9 juni van 'Een pamflet op internet' heb ik een verbinding gelegd tussen het TV-programma van M. Buch en 'domme mensen'. Tegenover al degenen die zich door mijn ongelukkige woordkeus verdrietig of verontrust voelen, bied ik bij voorbaat mijn welgemeende excuses aan. Ik zeg met nadruk 'bij voorbaat', want tot op dit moment, zaterdag 12 juni 1999, 10.10 uur, heb ik van enig verdrietig of verontrust persoon nog geen enkel verdrietig of verontrust signaal ontvangen. Ter opheldering heb ik M. Buch, die mij hierover belde, een aangetekend schrijven toegezonden. Het aanstootgevende woord heb ik geschrapt. (12 juni 1999)