Voor de welkomstpagina van Constructief Nederland i.o. zie cn
N.B. Als u nu op uw werk bent, druk de onderstaande tekst dan niet af buiten het medeweten van uw werkgever.

Er zijn in onze samenleving weinig woorden die de zintuigen zo op scherp zetten als het woord 'racisme'. 'Racist' lijkt zo ongeveer het ergste verwijt te zijn dat je iemand kunt maken. Zelfs onze Grondwet is in de jaren tachtig dusdanig herschreven, dat het eerste en belangrijkste artikel ervan zich tegen racisme en discriminatie uitspreekt.

Hoe heeft dit woord zijn alarmerende bijklank gekregen? Dan zullen we eerst moeten kijken naar de betekenis ervan. Er is sprake van racisme als het ene ras of volk zich beter voelt dan het andere. Je kunt ook zeggen: als een ras of volk andere rassen of volkeren als minderwaardig beschouwt. Als een persoon denkt dat hij meer 'waard' is dan een ander, enkel en alleen doordat hij tot een bepaald ras of volk behoort, dan is die persoon een racist.

Dat maakt racisme tot een zeer verwerpelijke leer. Iedereen wordt nu eenmaal geboren zoals hij of zij wordt geboren, en niemand krijgt vooraf inspraak over zijn of haar huidskleur. Het racisme is bovendien een vreemde gedachtenkronkel omdat het voorbijgaat aan het feit dat elk mensenleven een wonder is, en dat elk mens uniek is. Racisten begrijpen niet dat de overeenkomsten tussen mensen belangrijker zijn dan hun verschillen: elk mens wordt ongevraagd geboren, elk mens is zielsgelukkig als zijn verliefdheid wederzijds blijkt te zijn, elk mens zoekt voor zichzelf een plek in de wereld, elk mens huilt bij de dood van zijn moeder, elk mens wil zijn kinderen beschermen en elk mens gaat alleen dood. Elk mens kan lachen en huilen.

De geschiedenis bewijst dat racisme mensen in beesten kan veranderen. De Turken hebben rond 1910 een miljoen Armeniërs vermoord. Maar deze volkerenmoord verbleekt nog bij de misdaden van de nazi's. Zij verkondigden de superioriteit van het Germaanse ras, dat zonder mededogen zijn wil aan de wereld zou moeten opleggen. De krankzinnige nazi-leer heeft zoals bekend geleid tot de Tweede Wereldoorlog, die vijftig miljoen slachtoffers eiste, en tot de holocaust, de moord op zes miljoen weerloze joden. Ook de Russen werden als minderwaardige wezens beschouwd, waar het Derde Rijk willens en wetens een 'vernietigingsoorlog' tegen heeft gevoerd.

De racistische nazi-misdaden hebben de wereld een schok bezorgd waarvan zij nog altijd niet helemaal is hersteld. Soms hoor je weleens zeggen: 'Het is al zo lang geleden'. Maar wie buiten gaat kijken, ziet op straat en in de tram nog altijd veel mensen die de Tweede Wereldoorlog bewust hebben meegemaakt. Historisch gezien zijn de jaren van de Hitler-dictatuur nog tamelijk dichtbij, en de pijn die het nazisme heeft veroorzaakt, ervaren velen nog als een open wond.

De naoorlogse regeringen hebben begrijpelijk genoeg gezegd: 'Dit nooit meer'. Er is, als reactie op de nazi-tijd, een golf van anti-racisme over de wereld gerold. De in 1945 opgerichte Verenigde Naties formuleerden de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en in de Westerse landen zijn wetten aangenomen die rassendiscriminatie verbieden.

Die wetten hebben onze innerlijke beschaving veel goed gedaan. De vooroordelen die vroegere generaties over minderheden hadden, klinken ons nu zeer onaangenaam in de oren. (Nu moeten we nog leren om niet meer te denken dat Belgen dom en Duitsers fout zijn, maar dit terzijde.)

De overtuiging dat racisme verkeerd is, is dus op zichzelf een goede zaak. Maar toch zie ik signalen die erop duiden dat het anti-racisme te ver doorschiet.

Ten eerste is de anti-racistische campagne zo overweldigend dat ze - bij mij althans - een zekere wrevel begint te veroorzaken. Al zo'n dertig jaar hameren politici, wetenschappers, schoolboeken, radio- en TV-uitzendingen, kranten, tijdschriften, themaweken en festivals het er bij ons in dat racisme fout is. Mijn verzuchting luidt: 'Geachte dames en heren politici, ambtenaren en media-directeuren, bedankt voor uw bezorgdheid, maar we weten het nu wel. Heus. Echt, we weten het nu wel. Racisme is fout, verkeerd, gemeen. Natúúrlijk. Soms lijkt het wel alsof u denkt: als we de anti-racistische campagne stopzetten, zal het Nederlandse volk, in al zijn barbaarsheid, vreselijke dingen gaan doen. Hebt u niet zo'n hoge pet op van de Nederlanders?'

Ten tweede wordt er onevenredig veel aandacht besteed aan racisme van Nederlanders tegen buitenlanders. Alsof buitenlanders zich nooit schuldig zouden maken aan racisme en discriminatie! Luister hoe Turken over Marokkanen praten, hindoestanen over creolen en Molukkers over Surinamers. Luister hoe sommige buitenlanders over Nederlanders denken. Niet lang geleden stond er in de Haagsche Courant een artikel met een kopregel in de trant van 'Westerse vrouwen zijn hoeren'. Een imam in Zwolle schijnt Nederlanders uitgemaakt te hebben voor reuën en teven. Volgens een weekblad hebben Marokkaanse meisjes gezegd dat Nederlandse meisjes sletten zijn.

Nu moeten we nooit automatisch alles geloven wat er in de pers staat, bij tijd en wijle verkopen ze aantoonbaar de grootst mogelijke onzin, maar als dit inderdaad gezegd is, dan vind ik dat nogal wat. Hier werden dus eventjes alle Nederlandse meisjes over één kam geschoren. Dat is dan toch ook discriminatie? Het is onduldbaar als één bevolkingsgroep voortdurend gemaand wordt niet te discrimineren, en de andere bevolkingsgroepen nooit. Een racist is een racist, of hij nu beige, blank, bruin, geel of zwart is. Daarom moet volgens mij èlke racistische of discriminerende handeling of uiting worden vervolgd, ongeacht de huidskleur van de dader.

Ten derde is het anti-racisme zo indringend geworden dat het wel verdacht lijkt om trots te zijn op je eigen land. Ik stoor me eraan om te zien hoe de media altijd maar weer de negatieve dingen in onze geschiedenis oprakelen. Zo overdreven nationalistisch als sommige Europese landen ooit waren, hoeven we niet te worden, en dat zullen we ook nooit worden, dat ligt niet in onze aard, maar een zeker nationaal zelfbewustzijn, zelfrespect zo u wilt, kan helemaal geen kwaad.

Als ik lees dat ze in het hoofdkantoor van de ING Bank op Engels overgaan, dan denk ik: 'Ondernemersbelang is kennelijk niet hetzelfde als nationaal belang'. Als ik hoor dat jongeren niet meer weten wie Willem van Oranje is, de man die nota bene onze onafhankelijkheid heeft bevochten, dan denk ik: 'Wat leren ze eigenlijk wèl tijdens de geschiedenislessen op school?'

Ik vind dat Nederland een taal, een geschiedenis en een cultureel erfgoed heeft waar we zuinig op moeten zijn. Hoe kun je nu van de wereld houden als je je eigen land veracht? Als het over nationaal zelfrespect gaat, kunnen wij Nederlanders nog iets leren van de buitenlanders. Zo zijn Turken en Marokkanen erg trots op hun landen. Tijdens het WK'98 ging een Nederlands TV-team op bezoek in een Surinaams café in Amsterdam. Daar zaten enkele Surinaamse moeders gezusterlijk naast elkaar voor het TV-scherm. De interviewster vroeg waarom ze een Surinaamse vlag bij zich hadden. Suriname was toch geen WK-deelnemer? 'Ja', zeiden die vrouwen, 'maar we zitten hier voor Kluivert en Seedorf en de andere donkere jongens'. De interviewster zei nog verbaasd dat die jongens toch in Nederland waren geboren, maar die moeders haalden daar hun schouders bij op…

Ten vierde vertroebelt het anti-racisme de discussies over bepaalde nationale problemen. Wie zich uitspreekt tegen de oncontroleerbare immigratie, kan het verwijt 'racist' snel tegemoet zien. Wie het oneerlijk vindt dat een immigrant eerder een huis krijgt dan een Nederlander die al jaren op een wachtlijst staat, wordt ook erg rap 'racist' genoemd.

Zolang niemand mij kan uitleggen wat er toch zo rechtvaardig is aan 'ander volk eerst', ben ik inderdaad voor 'eigen volk eerst', ook al doen de oude partijen en de media nog zo hun best om dat verdacht te maken. Ik zeg: als de oude partijen inderdaad voorstanders zijn van 'ander volk eerst', laten ze dat dan eens hardop zeggen, het liefst twee dagen voor de volgende Tweede-Kamerverkiezingen.

Wat is er toch verkeerd aan het principe dat de eerste verantwoordelijkheid van een regering bij de eigen staatsburgers ligt? Natuurlijk heeft Nederland als welvarend land zijn humanitaire verplichtingen, maar dat staat hier nu even los van.

Het anti-racisme maakt onze kabinetten blind voor de simpelste feiten. Laat ik twee van die feiten noemen. In elk volk komen ijverige en luie mensen voor. Zoals er ijverige en luie Nederlanders bestaan, heb je ook ijverige en luie Turken, ijverige en luie Surinamers, ijverige en luie Engelsen enzovoort. Het is ook een gegeven dat er in elk volk eerlijke en misdadige mensen voorkomen. Er zijn eerlijke en misdadige Nederlanders, eerlijke en misdadige Roemenen, eerlijke en misdadige Belgen, eerlijke en misdadige Vietnamezen enzovoort. Als nu één bepaald land wat al te mild is voor luie en misdadige mensen, dan zal dat land aantrekkelijk worden voor luie en misdadige mensen uit andere landen. Dat is niet meer dan logisch. Vergelijken we Nederland met veel andere landen in de wereld, dan is Nederland extreem mild voor luilakken en misdadigers. Niet voor niets horen Nederlanders regelmatig van hun Turkse of Marokkaanse collega's: 'Jullie regering is gek'. Wat is er dan racistisch aan als je zegt: 'We gaan 'ns veel beter opletten wie we hier binnenlaten en wie we naturaliseren'?

(Even terzijde: waarom zijn de oude partijen eigenlijk zo mild voor luilakken en misdadigers? Dat komt omdat ze sinds 1968 denken dat iedereen als een goed mens geboren wordt. Ze denken dat geen enkele luilak het fijn vindt om luilak te zijn. Als je de luilak nu maar vriendelijk begeleidt, dan wordt het vanzelf een ijverig iemand. Ze denken ook dat geen enkele misdadiger het fijn vindt om misdadiger te zijn. Als je de misdadiger nu maar met veel begrip begeleidt, dan wordt het vanzelf weer een eerlijk iemand. Ik vind de resultaten van deze aanpak niet denderend, maar wie ben ik?)

Ten vijfde begint het anti-racisme een bedenkelijk klimaat te veroorzaken. In de Haagsche Courant van 31 augustus 1999 stond een bericht over de veroordeling van een Nederlandse Mauritiaan die in elf jaar tijd de sociale instanties voor een miljoen gulden netto had opgelicht. Als mensen nu tegenover elkaar hun hart willen luchten over dergelijke dingen, dan beginnen ze hun verhaal in negen van de tien gevallen met 'ik wil niet discrimineren, maar…' of 'ik ben geen racist, maar…' Met andere woorden, ze lijken een druk te voelen die ze hindert in het onbevangen uiten van hun mening. Verder zijn veel jongeren uit idealisme actief in diverse anti-racistische actiegroepen en op zich is dat natuurlijk prima. Maar een (klein) deel van hen gaat daarbij het geweld niet uit de weg. Zo kon het gebeuren dat folderaars van de CD, een onsympathieke maar wel wettelijk toegestane partij, eind 1998 in Leiden belaagd werden door activisten die bewapend waren met tafelpoten waar lange spijkers doorheen waren geslagen. Dat is niet prima, dat is zeer af te keuren. Het is bovendien niet goed dat ik de vorige vier zinnen pas na enige twijfel durf op te schrijven. Ben ik soms bang op één hoop gegooid te worden met de CD, alleen omdat ik het geweld tegen hen afkeur?

Wat heb ik nu eigenlijk beschreven in de vorige alinea? Niet meer onbevangen voor je mening uitkomen… politiek geweld… angst om je mening op te schrijven… zijn dat geen verschijnselen die aan het leven onder een dictatuur doen denken?

Die kant moeten we zeker niet op in dit land. Ik ben er óók voor dat racisme wordt bestreden, maar dan wel op een volwassen en rechtvaardige manier, en niet, zoals nu gebeurt, op een overspannen en eenzijdige manier. De partij die ik hoop op te richten, Constructief Nederland, zal zich daarvoor inspannen. Voor het Nederland van onze kinderen.

Richard Schoot, 3 september 1999

Heb ik uw belangstelling gewekt?
Lees dan 'Een pamflet op internet', cn-pamflet

'n Vriendelijk verzoek: Als u achter Constructief Nederland i.o. staat, geef het internet-adres www.cstndl.com dan door aan zoveel mogelijk mensen, dus ook aan mensen die zelf geen internet hebben. Allicht dat ze iemand kennen die wel toegang tot het Web heeft.

De internet-pagina Maakt u zich ook zorgen over… ? is speciaal voor verspreiding bedoeld.
Zie cn-maaktuz

Op de internet-pagina Doorgeefbriefjes vindt u kattebelletjes met het internet-adres om uit te delen.
Zie cn-doorgee

Denk niet bij uzelf: 'Ach, dat Constructief Nederland, je hoort er nooit wat van, dat wordt toch niks.' Als u en ik gewoon doorgaan met het verspreiden van het internet-adres en de teksten, dan wordt de kans steeds groter dat dit initiatief landelijk bekend wordt. Tot die tijd moeten we geduldig volharden, zoals wielrenners en marathonlopers. Bij voorbaat bedankt voor uw moeite.